ТОП просматриваемых книг сайта:
Дзікія кошкі Барсума. Генадзь Аўласенка
Читать онлайн.Название Дзікія кошкі Барсума
Год выпуска 2009
isbn 978-985-16-7454-7
Автор произведения Генадзь Аўласенка
Серия Дзікія кошкі Барсума
Издательство Электронная книгарня
– Падобна на тое! – пагадзіўся Свенсан. – Ці, можа, ён п’яны?
– Можа, і п’яны. Давесці гаспадарку да такога стану…
У гаспадарцы фермера і сапраўды панаваў самы поўны развал і гармідар. Галодныя каровы, не спадзяючыся ўжо атрымаць так неабходны ім корм з рук гаспадароў, рабілі гэта цяпер самастойна. Разбіўшы ўшчэнт стойлы, усе сорак з лішнім кароў вырваліся на свабоду і цяпер актыўна насычаліся, пакідаючы пасля сябе толькі голую бураватую зямлю, месцамі палітую, праўда, белымі струменьчыкамі малака. Пераважная большасць жывёлін, праламіўшы масіўнымі тушамі ажурную металічную агароджу, спусташалі цяпер ягадныя кусты і грады з ранняй гароднінай. Некалькі кароў, якім чамусьці прыйшліся не да спадобы гэтыя дэлікатэсы, абглодвалі пладовыя дрэвы каля дому, згрызаючы іх ажно да самых каранёў. Адна карова, займаючыся гэтай справай, якраз і перагароджвала зараз рамонтнікам шлях да ўваходу.
– Слухайце, а яны, часам, мяса не ядуць? – прамармытаў Карантышка Джон, акідваючы недаверлівым позіркам цёмна-бурую грамадзіну. – А то, як бы…
– Яны ўсё ядуць! – змрочна канстатаваў Лэслі. – Асадліва з галадухі! Спадзяюся толькі, што ты падасіся ёй куды больш апетытным, чым я!
– Гэта, як сказаць… – Джон узмахнуў рукой. – Гэй, як цябе там! Пайшла адсюль! Што, не разумееш?! Прэч пайшла!
– Гэй, гаспадар! – крыкнуў Свенсан. – Дзе ты там? Прымай гасцей!
Магчыма, карове надакучылі іхнія крыкі, а, можа, ёй раптам захацелася пакаштаваць чаго-небудзь больш прывабнага, чым цвёрдая горкая драўніна. Так ці інакш, але чорна-бурая грамадзіна перад імі раптам глуха рохнула і, цяжка ступаючы, рушыла ў бок гароду. Шлях быў свабодны.
– Не падабаецца мне ўсё гэта! – заклапочана прагаварыў Свенсан, не рухаючыся з месца. – Мо трэба звязацца з дзяжурным?
– І што мы яму скажам? – Леслі засмяяўся. – Што каровы нарабілі шкоды па віне п’янага гаспадара?
– З чаго ты вырашыў, што ён п’яны? – спытаў Джон. – Можа, ён яшчэ не вярнуўся дадому!
– А электракар?
Джон паглядзеў на элетракар. Было бачна, што машыну нядаўна выкарыстоўвалі…
– Тут штосьці здарылася! – прамармытаў ён. – Штосьці такое… толькі мы пакуль не ведаем, што менавіта…
– Вось зараз і даведаемся! – Лэслі ўжо старанна загружаў Карантышку апаратурай. – Вось… і гэта таксама! А гэта ты возьмеш у левую руку…
– Ды хопіць ужо! – узмаліўся, нарэшце, Карантышка Джон. – Пакінь і для сябе хоць штосьці!
Інстынкт спрацаваў ці яшчэ штосьці падсвядомае, але Скрайф усё ж паспеў ухапіць бутэльку і сунуць яе некуды пад стол у той самы момант, калі Холін, ледзь прыадчыніўшы дзверы кабінета, усунуў туды сваю сіваватую галаву разам з доўгім цікаўным носам.
– Я не вельмі перашкодзіў? – спытаў ён, уваходзячы, і ў голасе свайго намесніка Скрайфу падалася ледзь прыхаваная ўсмешка. Урэшце… магчыма гэта яму толькі падалося…
– Ды