LITMIR.BIZ

      Het Vlaamsche heer staat immer pal,

      daar ’t winnen of daar ’t sterven zal:

      alhier, aldaar, aan lange lansen,

      de leeuwen dansen.

      De winden schudden, met geweld,

      de zwarte blomme in ’t geluw veld:

      de kwaden zien, beneên de transen,

      de leeuwen dansen.

      Met bezemen, zoo komen ze af,

      om ’t Vlaamsche Volk, als ijdel kaf,

      dat ’t zweerd onweerd is, af te ransen.

      De leeuwen dansen!

      Hardop! Hardop! De trompe steekt:

      de boeien los, de banden breekt!

      Ten vijande in! Dat op z’n schansen,

      de leeuwen dansen!

      Sta vuist en voet de vane omtrent!

      En, gij, die God noch eere en kent,

      ruimt bane, eer, op uw veege bansen,

      de leeuwen dansen!

      De peerdehoeven staan in ’t zand,

      bij duizenden, gedreven;

      geen hooi en is er meer in ’t land,

      geen haver schier gebleven:

      ’t is al gestolen, al geweerd,

      voor vee en volk, voor man en peerd!

      Waar gaat gij, edel died, naartoe:

      gaan strijden op de heiden?

      gaan straffen, met de geeselroe,

      die u den vrede ontzeiden?

      „Geen heidenen,” zoo roepen ze al:

      „de Vlaming is ’t, die ’t boeten zal!”

      „Daar groeit en bloeit, te landewaard

      der Vlamingen, een blomme,

      die honing druipt, die boter baart

      en goud: daar gaan wij omme!

      ’t Is munte slaan, dat wij gaan doen,

      terwijl de Vlaamsche bargen bloên!”

      o Sigis, van Majorken, gij,

      die koning zijt geboren,

      wat hebt gij, man van ’t zuiden, bij

      den noordeling verloren?

      Verliezen zult ge er… Winnen, neen,

      ’t en zij, voor graf, nen tichelsteen!

      En Robbert, op uw ros, Morel,