LITMIR.BIZ

Скачать книгу

сказала Алёна. – Самае разумнае цяпер – пайсці паабедаць.

      – Дык жа ў такім выглядзе нас ні ў які рэстаран ці ў кавярню не пусцяць.

      – А навошта кавярня? Тут амаль побач мая кватэра. Па дарозе заскочым у магазін, штонебудзь прыкупім, і я згатую абед. Ты калі-небудзь еў сіненькія, смажаныя па кітайскім рэцэпце?

      – А што гэта такое?

      – Эх ты, цемната… – засмяялася Алёна. – Гэта ж у нас так баклажаны называюць. Калі не спрабаваў – паспрабуеш. Заадно ацэніш мае кулінарныя здольнасці. Так што пайшлі!

      – Чакай, а што скажа муж? – са здзіўленнем глядзеў на яе Максім.

      – Муж аб’еўся груш, – спахмурнела Алёна. – Быў ды сплыў. Развяліся мы два гады таму…

      – Прабач, калі ласка, – збянтэжыўся Максім. – А што здарылася?

      – Банальная гісторыя… Не сышліся характарамі… Ён працаваў у нашым санаторыі культарганізатарам. Быў харошы, вясёлы хлопец. Але для сямейнага жыцця аказаўся зусім непрыстасаваны. Не мог нават цвіка забіць. Ну ды бог з цвіком – пачаў выпіваць. І чым далей, тым больш… А калі аднойчы не прыйшоў дадому начаваць, я сабрала яму чамадан і выставіла за дзверы. Праз нейкі час яго звольнілі і з работы. Дзе ён і што з ім цяпер – не ведаю.

      – А дзеці? – асцярожна, каб не пакрыўдзіць, папытаў Максім.

      – Не паспелі завесці. Але не будзем пра сумнае. Пайшлі.

      У кватэры Алёна адразу загадала Максіму зняць мокрую адзежу і пайсці ў ванны пакой спаласнуцца.

      – Вось табе халат, які я некалі купляла для мужа, але ён так ні разу яго і не надзеў. Ручнік каля ванны на вешалцы. Марш! А я пакуль згатую сіненькія.

      Калі Максім выйшаў з ваннага пакоя, Алёна ўжо пераапранулася ў сухое і шчыравала ля пліты.

      – Ой, як смачна пахне! – пацягнуў носам Максім. – Хачу хутчэй сіненькіх.

      – Пачакай крыху. Я пайду таксама прыму душ.

      Але паабедаць ім так і не ўдалося. З ваннага пакоя Алёна выйшла ў адным халаціку з незашпіленымі двума ніжнімі гузікамі. І калі ўзняла рукі, каб паправіць распушчаныя валасы, Максім краем вока згледзеў, што пад халацікам, які на імгненне расхінуўся, нічога няма. І яго ахапіла такая жарсць, такое шалёнае жаданне блізкасці, што ён не стрымаўся, схапіў Алёну ў свае абдымкі і пачаў горача, апантана цалаваць. Яна абвіла яго рукамі і, шэпчучы нешта бязладнае, пяшчотнае, абвяла ў ягоных абдымках.

      4

      Тая хмельная, бяссонная ноч праляцела як адно імгненне. Калі раніцаю сонейка зазірнула ў акно, Алёна глянула на гадзіннік і, смеючыся, пацягнула Максіма за вуха:

      – Пара ўставаць. Табе ж сёння збірацца ў дарогу.

      – Ох, як не хочацца нікуды ні ісці, ні ехаць. – соладка пацягнуўся Максім. – Мне так хораша з табою! А давай застанемся тут яшчэ на адну ноч?

      – Я б таксама гэтага хацела… – шчасліва засмяялася Алёна. – Але нельга, харошы мой, нельга. Для санаторыя гэта будзе скандал, надзвычайнае здарэнне. Чалавек павінен быў выпісацца, а ён узяў ды прапаў, знік. Так што ўставай, хуценька перакусім – і на вакзал.

      У Жалезнаводск яны на «вадапой» ужо, канешне, спазніліся, але на сняданак патрапілі. Так што ніхто нічога і не заўважыў.

      Пасля Максім выстаяў немалую чаргу

Скачать книгу