Скачать книгу
вельмі глыбокія змены паводзін чалавека, што выяўляецца ў магчымасці выклікання галюцынацый і іншых змяненняў ўспрымання, а таксама дзеянняў і ўчынкаў, якія адпавядаюць больш ранняга ўзросту, нават дзіцячаму. Устаноўлена таксама, што загіпнатызаваць можна выклікаць розныя перажыванні, якія выклікаюць змяненне функцыянальнага стану некаторых сістэм арганіза-нізкая, напрыклад ўзмацняюць або аслабляюць сардэчную дзейнасць, якія змяняюць маторную і сакраторную функцыі страўнікава-кішачнага гасцінца, якія павышаюць або паніжальныя ўтрыманне цукру, липоидов і хларыдаў у крыві, і да т.п. З'явы самнамбулізму абумоўлены нераўнамернасцю распаўсюджвання тармажэння па кары вялікіх паўшар'яў галаўнога мозгу. Пры гэтым функцыянальнае размежаванне паміж ўчасткамі раздражняльнага і тармазнога працэсаў складваецца так, што адны мазгавыя адукацыі цалкам ахоплены тармажэннем, іншыя толькі часткова затарможаныя, а некаторыя зусім вольныя ад яго і знаходзяцца ў спіць стане. Усе часта дзівяць з'явы чалавечага гіпнозу ёсць вынік таго ці іншага раздзялення вялікіх паўшар'яў на сонныя і бадзёрыя аддзелы. Гіпноз у асабліва рэзка выяўленай форме можа непасрэдна перайсці ў сон. Паслабленне соннага стану і пераход ад сну да няспання таксама працякае хвалепадобна з адпаведнымі гіпнатычнымі прамежкавымі фазамі. З'явы гіпнатычнай унушальнасці, асабліва выразна назіраюцца ў асоб, якія пакутуюць істэрыяй, якіх і.п. Паўлаў лічыў, як бы пастаянна знаходзяцца ў розных фазах гіпнатычнага стану. Аднак няправільна, зыходзячы з назіранай падвышанай унушальнасці істэрычных хворых, атаясамліваць гіпноз з істэрыяй, як гэта рабілі ж.Шарко і яго паслядоўнікі, якія лічылі, што гіпноз ёсць штучна выкліканая істэрыя. У лячэбных мэтах з поспехам ужываецца таксама метад выклікання наяве, распрацаваны у.М. Бехтеревым, ю. у. Канебихом і інш Вывучэнне функцыянальнага стану кары вялікіх паўшар'яў галаўнога мозгу пры гіпнозе прывяло і. п. Паўлава да прызнання біялагічнай ролі гіпнатычнага тармажэння і дало магчымасць сцвярджаць, што гіпноз ёсць адзін з самоохранительных рэфлексаў, які з'яўляецца па сутнасці ахоўнай для нервовай сістэмы фізіялагічнай мерай.
"Стыгмы ,стыгматы (з грэцкага – stigma, stigmatos – укол, рубец, пляма, знак) – пачырванення скуры, сінякі або язвы, міжвольна якія з'яўляюцца на целе некаторых глыбока вернікаў людзей у тых месцах, дзе, паводле біблейскага міфа, у распятага Хрыста былі раны ад цёр-новага вянка і цвікоў. З'яўленне стыгматаў разглядалася царквой як цуд і выкарыстоўвалася для распальвання фанатызму рэлігійнага. Сучаснай навукай ўстаноўлена, што ў аснове стыгматызацыі ляжыць падвышаная схільнасць да самаўнушэння і хваравітая адчувальнасць, уласцівая хворым істэрыяй. Выпадкі змены скурнага покрыва пад уплывам выклікання і самаўнушэння (ўяўны апёк, ўяўны удар і т.д.) вядомыя ў медыцыне і тлумачацца тым, што кожны ўчастак цела звязаны нервовымі праваднікамі праз спінны мозг і падкорку з карой галаўнога мозгу. Пры пэўных
Скачать книгу
