LITMIR.BIZ

      Ben kitap okumayı öğrenmeden önce

      Kendimi yazarak, büyüdüğümü bilmiyordum

      İnsan olmam kendimi bana hissettirdi

      Akıl ve idrak

      Sanat ve toprak

      Ölüm ve yaşamak benim sonraki mahsulatlarımın kaynağı

      oldu

      Yorulmuş ruhumu okşayıp

      Babamın “insanlar maddi ilişkilerin kölesidir, çıkarı için

      yaşar” dediğini hatırlıyorum

      Farkında olmadan dar ağacına çıktığında

      Denizde boğulmak üzereyken

      Benzer felaketler içinde çırpınırken

      İnsan ile kâğıt arasındaki ilişkiyi gittikçe hissediyorum

      Kalın ağır felsefe kitaplarının cevap verebileceği şeylerin de

      ağırlığından ızdırap çekiyorum

      Bu konuda konuşmak ister isem

      Hakikate sığınırım

      Kendimi “iki adamım” diye düşünerek teselli bulurum

      Hayatta artı ve eksi kutuplar vardır

      Rezil ya da güzel insan denilen tasvirler vardır

      Beyaz ya da siyah renkli örnekler vardır

      Kendime sıkı sıkı sarıldıkça hayalimde sen belirdin

      Biliyorum ve aynı zamanda inanıyorum

      Kesin, kimsenin bulamadığı üçüncü elementi bulmam

      gerek

      Yol her zaman sağa veya sola diye tarif edilir

      Aklımıza gelmez kalan tarafı

      Sağa ya da sola ait olmayan üçüncü bir yolun mevcut

      olduğu

      Gittikçe hissediyorum

      Kendine sarılmayı bilirsen başkalarını kucaklamaktan da

      zevk alırsın

      Ben tam yolun ayrıştığı yerde doğumunu beklemekte olan

      gezgine benziyorum

      Ben yıllar tarafından durmadan kitap sayfalarını karıştırır

      gibi okunuyorum

      Yine devam edebilir …

      Kendimi bulana kadar.

      Hapsedilen insanlarla dopdolu bir odada

      Hiçbir zaman yegâne bir ruh vardır, diye düşünmem

      Tutmanın imkansız olduğu bir su gibi

      Sıvazlamanın imkansız olduğu bir fil boynu gibi

      Yazmanın imkansız olduğu formüller gibi

      Çözümü olmayan bir şiir gibi dopdolu insan kümesi

      Kendi resmini çizmekte.

      Bahar ve kış hakkındaki sayısız analizlerden sonra

      Her defasında pek çok soru cevapsız kalır

      Bahar mı evvel kış mı?

      Hangisi önce hangisi sonra gider?

      Bence hepsine ortak duyguyla cevap arayacağız

      Cevaplar çok basit…

      Bahar hiçbir zaman kışsız gelmez

      Kış da bahardan dolayı değer kazanır

      Demek ki onlarda aşık ve maşuk

      Sonsuza dek birbirine kavuşamaz

      Ama her zaman birbirini tamamlayarak yaşarlar

      Bilin ki, hakikat her zaman trajedi kokar.

      Uzun ve siyah paltosunun yakasını kaldırıp

      Fötrünü sola doğru eğri takıp

      Ara vermeksizin art arda sigara içtiği sokak

      Beni görmezden gelip önümden geçtiğinde

      Kendi insanlığım üzerinde tekrar düşündüm

      Ardından ayağımla bastığım uçup giden sarı yaprakları

      gördüm

      Başımı kaldırdım

      Göğe baktım, gök mas mavi ve uçsuz bucaksız…

      Yapraklar göz yaşına dönüştü

      Sokağa karışarak gitti.

      Şehirdeki insanlar benzemez birbirine

      Çöle giden insanlar bin bir geceye benzer

      Hatıralar saçlarını tarar durur her daim

      Ta ki tan vaktine ulaşana kadar

      Bu şehrin rüyası ne kadar da kısa!

      Bazen acı bazen tatlı…

      Baksana benzeyiverdi ikimize

      Söylesene! Bu rüyaların tabirini kim yapsın?