LITMIR.BIZ

      Cesedim yad ellerde kalacak

      Bilirim o sesi canım alacak.

      Yok bu dünyada borcum, alacağım,

      Lokman Hacı, sen sual et acılarım.

      Onlar ezip sıkıştırdı kalbimi,

      Çoğaldılar Şıkıının taşları gibi.

      Yatarım şimdi acılardan bezgin—

      Bela çok, yaralarım azması için.

      Beni burada âdetimce gömersin,

      Ne gerekir sen becerir, umarsın.

      Yurdumuza esenlikle varırsın,

      Halkın ile hep baş başa kalırsın.

      “Biz dağda çok daha mutluyuz”dersin,

      Çölde yanıp tutuşanı anarsın.

      Evsiz yurtsuz şaşkınlara yanarsın,

      Zavallı halkına akıl verirsin.

      Özgürlük yok hiçbir yerde, yolları

      Kesilmiştir, —öğrendik doğruları.

      Adalet satılık her yerde Lokman,

      Medet yok tapmaktan, hem yakarmaktan!

      “Gün doğup batar” —öyle de,

      “Zengin ipek tahtta yatar” —öyle de,

      “Fakirse, onun tanı” —tan değil ya,

      “Ağlayıp uluyarak atandır” —öyle de.

      “Çalışanda neşe var”, diyen Kâzim

      “Onun çektiklerini hep gördü” de,

      Kızgın kumlar dolduğunda gözlerine

      “Zayıflara dilek tutup öldü” de.

      Zayıfların düşmanı çok, dostu az.

      “Allah da unutmuş onları” —dersin.

      Aç insanı ayet, zikir doyurmaz,

      Din kardeşim, halka çare ararsın!

      Ben yatarım gurbet elde —uzaktır,

      Mezarımı seyrek yağmur ıslatır.

      Yaşayanlar, halkınızı düşünün,

      Özgürlük elbet kazanacak bir gün!

      ‘Ev yapıyor, attı temel,

      Aşı suyu hepsi güzel,

      Namaz kılar, verir selam,

      Ne mutludur cahil insan!^* -

      Desek, bir bahane bulsak,

      Daha sonra pişman olsak-

      Başka yolu aramazsak,-

      Biz hayvanız. Ehh anlasak?!

      Yıkılmaz kale dünyada

      Doğruluk. Yok güçlü ondan

      Doğruluk yitmez borada

      Düşüp ölmez ki kayadan.

      Baylar beyler, övüngenler

      İnsansınız bizim gibi.

      Ölümlüyüz, dünya fani,

      Nedir mal mülk? Kaç eder?

      Doğruluk ölmez, çürümez,

      Ona kılıç da vurulmaz,

      Zulmün atı çiğneyemez,

      Hançer, kalbin delip geçmez.

      Zalimlere diz çöktürdü,

      Padişahı kalpten vurdu,

      Zindanlardan uçup çıktı,

      Demir prangaları yırttı.

      Söyledim ben, topal Kâzim,

      Gelinceye kadar ölüm,

      Kapanmadan iki gözüm,

      Doğruya hizmettir sözüm!

      Yüksek dağ başlarında

      Karlar erir, güneşe dayanmaz.

      Ama benim yüreğimdeki kaygı

      Kar gibi eriyip yok olamaz.

      Vurulan dağ keçisinin kanı

      Yok olur, karışır toprağa.

      Benim kaygımı toprak yutmaz.

      Yel alıp götürmez ovalara.

      Dağ üstünde dağ olmaz,

      İki ağaç bağ olmaz.

      Kılıç yarası sarılır,

      Aşk yarası sarılmaz.

      Öyle zor, dik bir yol ki dünya dediğin,

      Azap çekmeyen biri var mı o yolda?

      Öyle acı bir deniz ki dünya dediğin,

      Kimin gemileri batmamış ki orada?

      Acı denizinde yüzüyoruz dünyanın,

      Bilmeden gemimizin ne zaman batacağını.

      Ne yapalım kar yolları hep kapatır,

      Sende yürüdüğümüz zor yollan.

      Ölüm gelir, itim önünü kesmez,

      Ölüm gelir, oğlum onu devirmez.

      Ölüm gelir, acımaz bir an bile,

      Şiirim var ona karşı tek kale.

      Ölüm gelir, insanı alıp gider,

      Etin kemiğinle tutup sürükler.

      Kurduğun ev, yazdığın şiir kalır,

      Sahibiyse ölüm değil, insandır!

      Gençlik, sen yayın okuydun,

      Ben savdım seni başımdan,

      Hangi dağların ardında kayboldun?

      Hangi kayaya çarptın sonunda?

      Gençlik, çok benziyordun baharda

      Sülünün

Скачать книгу