LITMIR.BIZ

      Ey gece sultanı, göçtü karanlık

      Güneş doğdu, zulüm kalamaz artık,

      Hürriyet ne imiş, şimdi anladık.

      Hür olmak isteriz, ortadan çekil;

      Hükümran millettir, hükümdar değil!

      Ey kanlı padişah yoktur esaret;

      İnsana yakışan yalnız hürriyet;

      Yetişir kendine şimdi bu millet!

      Sana yok ihtiyaç, ortadan çekil;

      Hükümran millettir, hükümdar değil!

      Bütün başka yurtlar gitti ileri,

      İstibdattan ötürü biz kaldık geri,

      Kölelik yüzünden olduk serseri,

      Durmakta hakkın yok, ortadan çekil;

      Hükümran millettir, hükümdar değil!

      Milletin elinde ne varsa kaptın,

      Evleri yıkarak saraylar yaptın;

      Allah’ı unuttun, şeytana taptın.

      Sevmiyoruz seni, ortadan çekil;

      Hükümran millettir, hükümdar değil!

      Zindana attın hep münevverleri,

      Menfaya yolladın peygamberleri,

      Gömdün Mithat, Kemal gibi erleri..

      Şimdi hep anladık, ortadan çekil;

      Hükümran millettir, hükümdar değil!

      Şüûnatıdır bu dil-i bî-kararın,

      O dil, zâr u meyus bir hastadır ki

      Teselli arar zulmetinde mezarın

      İcmali havadis-i hayatın

      Doğmak, yaşamak ve sonra ölmek

      Ben doğmayı etmedim temenni

      Lakin dilerim figanla ölmek

      Pîşinde bu fâni kâinatın

      Nefsimizin iyi, kötü her emrine uyarken,

      Yılda bir ay sen gelirsin bizi irşâd etmeğe,

      Hep başlarız gönlümüze karşı cihâd etmeğe…

      Birkaç günler bu savaşta biraz güçlük duyarken

      O güçlükler kolaylaşır nefsimizi yeneriz,

      Hayrın şerden daha kavi olduğunu deneriz.

      Bir insan ki karşı koyar susuzluğa, açlığa,

      Nefsindeki arzuları alt etmeye çalışır;

      Hayalinin dizginini zapt etmeye alışır.

      Artık kibir, tama’ gibi bir manevi kasırga,

      Kayalardan muhkem olan o tıyneti sarsamaz;

      Artık vicdan cennetine iblis ayak basamaz…

      Bu ses işte budur, bütün dünyayı

      Uyandıran, Hak yolunu bildiren.

      Kötüleri iyi yapan ve iyi

      Vicdanlardan ben pasını sildiren…

      Bu ses, işte bu emirdir herkese:

      “Allah’ını, iyiliği sev!” diyen;

      Şehre, köye, kulübeye, mahbese

      Sokularak her gönüle sesleyen.

      Bu ses her gün beş vakitte bağırır,

      İnsanları doğru yola çağırır,

      Bu ses hâlâ büyük asrın sesidir…

      Okunurken ezan, sanır her vicdan

      Cebrail ’dir gelmiş, Bilal ağzından

      Bütün İslam ümmetine seslenir…

      Namaz nedir? Edeb ile huzuruna çıkarak

      Bizi yoktan yaratana gönlümüzü açmaktır.

      Bu dünyanın çirkin, iğrenç işlerinden bıkarak,

      Bir lahzacık arşa uçmak, cehennemden kaçmaktır.

      İnsanoğlu bir canavar iken, anı bir melek

      Yapan Hakk’ın korkusudur, sevgisidir, emridir;

      Beş vakitte namaz bize bu hisleri vererek

      Kötülükten iğrendirir, iyiliği sevdirir.

      İnsanları asırlardan beri eden terbiye,

      Her birinde birer vicdan uyandıran namazdır;

      Buna cennet kılavuzu denilse de pek azdır.

      Bir kaygımız bulunursa odur eden terbiye

      İki rekât namaz kılar, kurtuluruz mihnetten,

      Gönlümüze bir saadet yeli eser cennetten…

      Bir çalışkan, uslu adam birçok para kazanır,

      Düşünülse hepsi anın emeğinin bedeli;

      Fakat hayır, bu paralar bütün halkın malıdır;

      Çünkü vardır onda cümle insanların ameli.

      Bir sanatkâr aletleri, hem eşyası olmazsa,

      Bir mahsulü imal edip göz önüne atamaz.

      Bir satıcı dükkânına müşteriler olmazsa

      Metaları hep yerinde kalır, çürür, satamaz.

      Millet nedir? Düşünülse bir teavün şirketi,

      Bu şirkette her bir ferdin emeği var, reyi var

      Zenginlerin servetinde yoksulların payı var.

      Ey talihli demem sana dağıt bütün serveti.

      O hakkındır; fakat her yıl kırkta bir zekâtı ver

      Kazancından fakirlere ait olan payı ver.

      Bayram: Bütün insanlığın sevindiği bu günde,

      Daha şafak açılmadan sizi andım, özledim.

      Gözlerimi kapayarak bu umumi düğünde,

      Sizi tebrik etmek için hayalimde gözledim.

      Bugün bütün yer yüzünde hep muvahhid gönüller,

      Aynı hisle çarpınıyor, birbirine koşuyor.

      Bütün yüzler bir müşterek meserretle gülümser,

      Bir ud gibi hep telleri bir perdeden coşuyor.

      Her birisi öz işine çabalayan insanlar,

      Bu günlerde kardeş olur, hepsi candan birleşir;