LITMIR.BIZ

Скачать книгу

katılaşan vücudunun kollarının arasından sıyrıldığını hissetti.

      “Pippin, canım hayır,” dedi aceleyle. “Düşündüğün gibi korkunç şeyler olmadı.”

      “Öyleyse nedir sorun?” diye sordu Philip, bir kurt gibi içini kemiren ve giderek artan sabırsızlıkla.

      “Böyle alelacele anlatmak istemedim,” dedi Helen endişeli bir sesle. “Ama sakın üzülme canım. Beni çok mutlu eden bir şey oldu. Umarım sen de sevineceksin buna.”

      Philip ablasının kollarının oluşturduğu daire içinde sallanıp ani bir coşkuyla ona baktı.

      “Ah Helen, şimdi anladım! Biri sana yılda yüz bin sterlin bıraktı. Bir keresinde trende kendisine kapıyı açıp yardım ettiğin birisi. Artık sadece bana ait bir midilli atım olabilir, değil mi?”

      “Evet,” dedi Helen yavaşça, “Sana bir midilli alabiliriz. Yalnız kimse bana bir şey bırakmadı. Beni dinle Pippin,” diye ekledi. “Daha fazla soru sormak yok, tamam mı? Sana her şeyi anlatacağım. Senin gibi küçük bir çocukken çok sevdiğim bir arkadaşım vardı. Bütün gün oyunlar oynardık. Arkadaşlığımız büyüdüğümüzde de devam etti. Bize çok yakındı evi. Sonra başka biriyle evlendi ama karısı öldü. Şimdi onunla evlenmemi istiyor. Bir sürü atı ve çok güzel bir evi var. Evin bir parkı bile var,” diye ekledi.

      “Peki ben nerede yaşayacağım?” diye sordu Philip.

      “Benim yanımda elbette.”

      “Ama sadece ikimiz olmayacağız artık,” dedi Philip. “Oysa sonsuza dek birlikte yaşayacağımızı söylemiştin.”

      “Ama o zamanlar olacaklardan habersizdim canım. Benimle evlenmeyi öyle uzun zamandır istiyordu ki…”

      “Ben de seni yanımda istemiyor muyum?” dedi Pip kendi kendine.

      “Hem birlikte oyun oynayabileceğin küçük bir kızı var,” diye devam etti Helen sözlerine. “Adı Lucy. Senden bir yaş küçük. Onunla çok iyi arkadaş olacaksınız. İkinizin de midilli atları olacak ve…”

      “Nefret ediyorum o kızdan, “diye haykırdı Philip. “O adamdan da onların pis midilli atlarından da nefret ediyorum. Senden de nefret ediyorum!”

      Bu korkunç sözlerle ablasının kollarından kurtuluverip hışımla odadan çıktı. Kapıyı bilerek arkasından çarpmıştı.

      Neyse, Helen onu ayakkabılıkta buldu. Tozluklar, galoşlar, kriket kazıkları ve eski raketlerin arasına saklanmıştı. İki kardeş sarılıp ağlaştı. Philip terbiyesizlik ettiği için özür diledi ama aslında tek bir şeye üzülmüştü: Helen’ı mutsuz etmiş olmasına. “O adam”dan hâlâ nefret ediyordu. En çok da Lucy’den nefret ediyordu.

      O adama nazik davranmak zorundaydı. Ablası ondan çok hoşlanıyordu ve bu durum Philip’in duyduğu nefreti daha da artırıyordu. Aynı zamanda nefretini göstermemek için dikkatli olmasına neden oluyordu. O adamdan nefret etmek, çok sevdiği ablasına karşı haksızlık olacaktı. Lucy’ye gelince, ona duyduğu tiksintinin önüne geçebilecek hiçbir şey yoktu. Helen’ın anlattığına göre Lucy sarı saçlıydı ve saçlarını iki örgü yapıyordu. Philip onu şişko ve bodur bir kız olarak hayal ediyordu. Tıpkı “Savruk Peter” adlı dikdörtgen kapaklı eski kitapta okuduğu “Şekerli Ekmek” hikâyesindeki küçük kız gibi. Bu kitap küçükken Helen’ındı.

      Helen çok mutluydu. Sevgisini gözünden sakındığı kardeşi ile evleneceği adam arasında paylaştırmıştı. İkisinin de kendisi kadar mutlu olduğuna inanıyordu. Nişanlısı, yani Peter Graham oldukça mutluydu. Philip ise ablasının çabaları sayesinde neşelenmişti fakat bu keyifli hali bir görüntüden ibaretti. Gerçekte mutsuzluktan perişan haldeydi.

      Düğün günü gelip geçti. Philip çok sıcak bir günde, tuhaf trenlerde ve tuhaf bir vagonda, tuhaf bir eve doğru yola çıktı. Burada tuhaf bir dadı ve Lucy tarafından karşılanacaktı.

      “Yanında ben olmadan Peter’ın güzel evinde kalmanın bir mahsuru olmaz, değil mi canım?” diye sordu Helen. “Herkes sana çok iyi davranacak. Üstelik Lucy ile oyun oynayabileceksiniz.”

      Philip sakıncası olmadığını söyledi. Yine fenalık edip Helen’ı ağlatmamak için başka ne diyebilirdi ki?

      Lucy, Şekerli Ekmek’teki kız çocuğuna hiç benzemiyordu. Sarı saçlı olduğu doğruydu ama iki örgü yapılmış saçları çok uzun ve düzdü. Ayrıca uzun boylu ve zayıf bir kızdı, çilli bir yüzü ve neşeyle ışıldayan gözleri vardı.

      “Geldiğine çok sevindim,” dedi Lucy, Philip’i o güne dek gördüğü en güzel evin merdivenlerinde karşılayarak. “Tek başıma oynamadığım bütün oyunları oynayabiliriz. Ben tek çocuğum,” diye ekledi hüzünlü bir gururla. Sonra güldü. “‘Tek’ kelimesi ‘yek’ ile kafiyeli, değil mi?” diye sordu.

      “Bilmem,” dedi Philip kasten yalan söyleyerek, zira bunun doğru olduğunu çok iyi biliyordu.

      Başka bir şey söylemedi.

      Lucy iki ya da üç kez daha sohbet etmeye çalıştı fakat Philip kızın söylediği her şeye karşı çıkıyordu.

      “Korkarım pek aptal bir çocuk bu,” dedi Lucy dadısına. Son derece iyi eğitim almış olan dadısı, Lucy’yle tamamen aynı fikirdeydi. Ertesi gün halası onu görmeye geldiğinde Lucy, yeni gelen çocuğun çok aptal ve bir o kadar huysuz olduğunu söyledi. Philip davranışlarına ilişkin bu hükmü öyle güçlü bir şekilde tasdikledi ki genç ve sevecen bir kadın olan hala hemen Lucy’nin eşyalarını hazırlatıp yeğenini birkaç günlüğüne kendi evine götürdü.

      Böylece Philip ve dadı çiftlik evinde yalnız kalmıştı. Evde hizmetçilerden başka kimse yoktu. Philip artık yalnızlığın ne demek olduğunu anlamıştı. Ablası balayı için gittiği Avrupa’nın tarihi şehirlerinden mektup ve resimler yollamıştı ama bunlar çocuğun keyfini yerine getirememişti. Tam tersine, ablasının yalnızca onunla ilgilendiği ve kartpostal veya mektup göndermeye gerek kalmayacak kadar yakınında olduğu o mutlu zamanları hatırlatarak çileden çıkmasına neden oluyordu.

      Lucy’nin son derece iyi eğitim almış olan gri üniformalı, beyaz başlıklı ve beyaz önlüklü dadısı, disiplinli tabiatının her zerresiyle Philip’i kınıyordu.

      “Aksi domuzcuk,” diyordu ona içinden.

      Kâhyaya içini dökmüştü: “Öyle zor ve huysuz bir çocuk ki! Anlaşılan doğru düzgün bir terbiye almamış. Sıkı bir disipline ihtiyacı var.”

      Ne var ki dadı, Philip için sıkı bir disipline başvurmadı. Zorbalıktan bile daha sinir bozucu bir kayıtsızlık sergiledi. Issız ve boş türden büyük bir serbestliğe sahipti Philip. O kocaman evde istediği gibi koşturabiliyordu. Fakat evin içindeki hiçbir şeye dokunmasına izin verilmiyordu. Bahçede istediği gibi dolaşabilirdi ama tek bir çiçek veya meyveyi bile koparmaması kaydıyla. Evet, hiç ders yoktu fakat oyun da yoktu. Evde bir çocuk odası vardı ama oraya hapsedilmiş değildi. Tam tersine, orada zaman geçirmesi için teşvik edilmiyordu. Yürüyüşe çıkması için dışarı gönderiliyordu çünkü park büyük ve güvenliydi. Ama o koca evde Philip’i en çok cezbeden yer göz alıcı oyuncaklarla dolu olan çocuk odasıydı. Gerçek bir midilli büyüklüğünde bir sallanan at, görülmemiş güzellikte oyuncak bebekler, içi çay takımlarıyla dolu ahşap ve çömlek malzemeden kutular, bulmaca haritaları, domino ve satranç taşları, dama tahtaları, kısacası sahip olduğunuz ya da sahip olmayı dilediğiniz her türden oyuncak veya oyun buradaydı.

      Gelgelelim Pip’in bunların hiçbiriyle oynamasına müsaade yoktu.

      “Hiçbir şeye dokunma lütfen,” diyordu dadı,

Скачать книгу