Mən şirin ləhcəli bir bülbüləm / Seçilmiş əsərləri - Mikayıl Müşfiq

Скачать книгу

söylənmədə o kəndi-kəndisilə

      Alnının çuxurunda parlıyor iki məşəl.

      Sağdan, soldan küləklər vurub üzünə sillə

      Yıxmaq istiyor onu şəffaf dəmirdən bir əl.

      Yox sözlərində məna, canında yox ixtiyar,

      Qollar, bacaqlar həpsi qarışmış bir-birinə,

      Əlvida etmiş ona şəxsiyyət, izzət, vüqar,

      Düşmüş uğursuz, acı bir adətin girinə.

      Sağ əlində bir şişə, sol cibində bir şişə,

      Hankı böyük bir səbəb onu bu hala salmış?

      Çəkmiş hankı bir əməl biçarəni bu işə,

      Hankı təsadüfdən o, bu yaman günə qalmış?

      Alnında bir bəyaz qəm, – bir dilənçi günündə –

      Üzü günəşdən qızıl, içi qarlardan ağdır.

      O, şimdi durdu yüksək bir binanın önündə,

      Keçmişini yaşatmış bu evə baxdı… baxdı…

      Qılınc kimi kəsici şaxtanın şiddətilə

      İştə çürük bir ağac cansız uzandı yerə.

      İçində bəslədiyi müvəbbəd qüdrətilə

      Bir quşsa qanad açdı ağ çadralı göylərə.

      Buram-buram qıvrılıb həmlə edincə ruzgar,

      Bu əyyaş qaldırımdan üzüstə yerə düşdü.

      Qəlbində son döyüntü, səsində xırıltılar

      Bəyaz tənli daşlarla qucaqlaşdı, öpüşdü.

      Əvət həyat dənilən bu döyüş meydanından

      Basılmamış çıxacaq kimin varsa qanatı.

      Əvət, kim şübhə etsə, qüvvətindən, canından

      Ac soqaqlar əlində boğulacaq həyatı.

      Kimdir bu ilan kimi sürünüb ölən adam,

      Çökmüş kaşanələrin bacarıqsız oğlumu?

      Nərdə onu yaşadan dünkü parlaq ehtişam,

      Onu öldürən kəndi sinifinin yolumu?

      NİGAR

      Eşq olsun o titrək baxışlarında

      Açan çiçəklərə, açan güllərə.

      Eşq olsun bu coşqun gənc yaşlarında

      Açdığın səmimi şirin dillərə.

      Sənsən şeri mənə ilham edən, yar,

      And olsun tapdığın varlığa, Nigar!

      Mən səni gördükcə böylə sərazad

      Yorğun qanadlarım çırpınmaq istər.

      Gəl keçən dəmləri etməyəlim yad.

      Çalış varlığını aləmə göstər!

      Sevincin üzündə olsun aşikar,

      Gülsün bəslədiyin əməllər, Nigar!

      Uf, andım keçmişi, yarıldı bağrım,

      Çökdü gözlərimə süslü bir xəyal.

      Qarışdı hafizəm, qazandıqlarım

      Oldu bir uçurum, bir dərin məlal.

      Gördüm qadınlığı möhnət əsiri,

      Köləlik əsiri, minnət əsiri.

      Çevirdim üzümü bu günə baxdım,

      Könlümə bir bahar nəşəsi doldu.

      Ey Şərqin gözəli, üzünə baxdım,

      Qəlbimə bir çocuq həvəsi doldu.

      Gördüm qadınlığı kitab əsiri,

      Ülviyyət əsiri, rübab əsiri.

      Bu gün gülümsədi əsirlər boyu

      Bir bulud ardında qaralmış üzün.

      Bu gün buraxaraq çəhli, uyquyu,

      Səsləndi qəlbində canlanan hüzün.

      Sən atdın çarşafı, dərdin azaldı,

      Bürünmək uğursuz keçmişə qaldı.

      Deyirlər sarılıb diləklərinə,

      Zəhmətə məftunsan, bir aşıq kimi.

      Əmək bağçasının çiçəklərinə

      Əllərin dolaşır sarmaşıq kimi.

      Bəzən süzülərək gözlər, o gözlər

      Yol çəkib uzaqdan nə xəyal özlər?

      Doğrudur, şerimin ürəyində, yar,

      Çırpınır hüznlü xəfif bir qanat.

      Ey div addımlarilə yüksələn diyar,

      Fikrini xalqımın zövqilə parlat!

      Çünki mən deyiləm yalınız müqəssir,

      Məni dərdə salmış o köhnə əsr.

      Qələm coşdu, sözüm qaldı ürəkdə;

      Odur ki, şerimin dəyəri yoxdur.

      Oxuyan gülərək söyləyəcək də

      “Müşfiqdə şairlik əsəri yoxdur!”

      Xoş gündür çıxalım üz-üzə, Nigar!

      Sən nə söyləyirsən bu sözə, Nigar?

      GÜLNAZ

      Yeni on dörd yaşa girmişdi bu yaz

      Sarışın, nəşəli, xırçın Gülnaz.

      O gəzinmişdi əzəldən başaçıq,

      Yoxdu ruhunda sönüklük, varlıq.

      Sadə quşlar kimi pərvasızdı,

      Yerə sığmaz uçağan bir qızdı.

      İbtidai savad almış bu sənə,

      Say vurulmazdı sıcaq nəşəsinə…

      Aradan keçmədi bir öylə zaman

      Bu dönüş Gülnazı sarsıtdı haman.

      Səslənib evdə uğursuz bir zəng,

      Sardı ətrafı uzaq bir ahəng.

      Elçilər gəldi təbəssüm edərək,

      Dedilər: – “Ceyranı” lazım görmək;

      Çünki bizlərdə onun ovçusu var.

      Müxtəsər, elçi gələn arvadlar

      Gördülər xoşladılar qızcığazı,

      Baxdılar Gülnaza min kərrə azı.

      Bilmədən öylə nişanlandı ərə,

      Tutulub qaldı tükənməz kədərə.

      Aradan keçdi nəhayət iki il,

      İl deyil, hər biri bir dağ təki il.

      Gülnaz artıq böyümüş pək məğrur…

      Üz-gözündən saçılır şeir, qurur.

      Dedi

Скачать книгу