ТОП просматриваемых книг сайта:
Leykoz. Məlahət Həsənova
Читать онлайн.Название Leykoz
Год выпуска 0
isbn
Автор произведения Məlahət Həsənova
Издательство Alatoran yayınları
Səhəri evdə təmizlik işi gördüm. Dediyim kimi, evdə çoxdan heç kim yaşamadığından natəmiz idi. Hər gün bir iş görürdüm ki, təmiz olsun.
Bu gün demək olar ki, dərindən təmizlik etdim. Halsız olduğumdan deyil, sadəcə üst-başım təmiz olmadığından evdən çıxmadım. Balamın yanına yoldaşım getdi. Yeməyi apardı. Mən isə evdə qaldım. Əlimdən ancaq dua etmək gəlirdi. Ancaq dua etmək…
Bu gün 3-cü gün idi, immunitet hələ da qalxmamışdı. Hələ gözləyirdik. İmkanım olsaydı immunitetin ayaqlarına düşüb yalvarardım. Qalx deyə, yatma deyə… Balamın sənə ehtiyacı var… Bu anda düşündüyüm şey ancaq immunitet idi. Hamı əlindən gələni edir. Balamı şənləndirməyə çalışırdıq. O, 8-ci mərtəbədən bizə baxır, biz də hər gün yanına gedib o sehrli pəncərəyə baxırdıq. O pəncərədə işıq görəndə məndə inam hissi oyanırdı.. Balam yaşayırsa, mən də yaşayıram demək idi. Mənim üçün o pəncərədə işıq həyat demək idi. Nəfəs demək idi.
Bu gün balaca bir qonağımız var. Adı Alesyadı. Bu illərlə qaynımın himayəsi altında olan balaca yetim qızdı. Tətil vaxtlarında gəlir, onlarla bərabər olurdu. Qaynım onun ehtiyaclarını təmin edirdi. Necə də savab işdi. Bəli savab işdi. Allah belə savab işləri görür və nə vaxtsa mükafatlandırır.
Hər gün qızımın yanına gedir. Gələndən sonra da ancaq Alahıma dua edirdim. Bayırda yağış dayanmaq bilmirdi. Yağış bir növ də insanların inancına görə Allaha yaxın olmaq deməkdi. İnsanların duaları tez çatır Tanrıya. Mən yağışlı havanı çox sevirəm. Qızım da sevir. Biz həyətimizdə yağış yağanda həmişə islanmaqdan qorxmaqzdıq… Sonra tez qaçaraq evə gələrdik və ikimiz də bir-birimizin islanmış halına baxıb gülərdik. Mən qızımı islanmış vəziyyətdə görəndə hind filmləri yadıma düşərdi. Deyərdim ki…
– Nəmiş, o hind kinolarında yağış altında mahnı oxuyurlar var haaa.. Bax, o qızlara oxşayırsan.
– Hə, anaaa?
– Hə qızım, elə gözəl görünürsən ki balam.
– Mən gözələm ana?
– Sən dünyadakı bütün qızlardan gözəlsən ana qurban.
Elə nazlanardı ki…
İndi bu yağışa baxdıqca xəyalım məni taa evimizədək apardı…
İndi mən qızımın çirkin olmasına belə razı idim. Təki salamat olaydı, sağ və salamat…
Hələ də bir xoş xəbər yox idi. Balama qan vururdular. Günlər ötür, hələ immunitet qalxmırdı. Hər şey onun əhval-ruhiyyəsindən asılı idi. Gözləməkdən başqa çarə yox idi.. Səbir, ancaq səbirlə gözləmək.
Hər günü səbirsizliklə gözləyirdik. Günlərim isə balama yemək hazırlamaqla, onun istəklərini yerinə yetirməklə keçirdi. Mənə tez-tez yazırdı..
Ana, gələndə onu gətir, ana, gələndə bunu gətir. Yox, qətiyyən bütün bunlar bezdirici deyildi. Onun hər istəyini canla-başla yerinə yetirirdim. Təki əhvalı pozulmasın, təki gülümsəsin. Mən onun necə əziyyət çəkdiyini anlayırdım, duyurdum, hiss edirdim. Mən anayam, məndən başqa bunu duyan olmaz. Bala ananın bir parçasıdı… Gecə mən onun ağrı çəkdiyini hər an hiss edirdim. Çünki həmin anda mənim canım da sıxılırdı. Öz-özümə deyirdim: Deyəsən, Nəmişim oyaqdı, yatmayıb. Bizim oyaq qalmamğımız üst-üstə düşürdü hər zaman. Bu sınanmışdı dəfələrlə.
Universitetin birinci kursunda qızım Nərgiz adlı bir qadının evində kirayə qalırdı. Gecə saat 03:30-04:00 olardı mənə sms yazdı.
– Ana yata bilmirəm ürəyimə gəldi ki, sən də oyaqsan.
– Hə, qızım oyağam.
– Paltar ütüləyirsən?
– Hə, nə bildin?
– Hiss elədim.
Mən də dəfələrlə ona yazıb deyərdim:
– Qızım, deyəsən oyaqsan həəə?
– Hə ana.
– Niyə?
– Gündüz yatmışam, sabah kurs işim var onu yazıram.
Belə hallar çox olmuşdu. Hətta bir-birimizə verdiyimiz sualların cavabını belə qabaqcadan bilərdik. Biz bir bütöv idik. Biz ayrıla bilməzdik.. Ona görə gecə-gündüz yalvarıram Allahıma, bu bütöv varlığı ayırmasın.
Oktyabr ayı da belə bitmək üzərəydi. Sonuncu gün ayın 31-i balamın yanına getdim. Qanıqara idi. Səbəbini bilirdim, tibb bacısı bu gün onun saçlarını kəsdiyini dedi. Doğrusu, pis oldum balam saçlarını çox sevirdi. Vaxtlı-vaxtında qulluq edərdi. Saçlarını həmişə təbii üsullarla yuyardı bitkilərlə, ya da cürbəcür bitkilərin yağlarından istifadə edərdi. İndi isə saçlarını kəsmişdilər. Onun bikef olduğunu görüb bilməzliyə vurdum özümü. O, pəncərədən mənimlə az danışdı. Hava çox soyuq idi. Şaxta var idi.
Evə gəldim, yoldaşıma dedim. Ancaq dedim ki, birdən telefonla danışsa, bildiyini deməsin.
Qızım bizim skaypa gəlməyimizi istədi, bizə sürprizi varmış.
Biz skaypı açdıq. Qarşımıza saçsız halda çıxdı. İkimiz də şokda olduq. Onun saçının kəsildiyini bilirdik. Ancaq saçsızlıq bu qədər bir insana necə yaraşarmış, İlahi?! O bir mələk kimi görünürdü. O qədər gözəl görünürdü ki…
Deyəsən, özünün də xoşuna gəlmişdi. Ən əsası odur ki, bunu qəbul etmişdi.
Belə halı bizə çox pis təsir etmişdi. Sanki belə halda bizə baxıb deyirdi: “Baxın, görün məni nə hala salmısınız?” Balam belə düşünməzdi heç vaxt, bu bizim düşüncələrimiz idi. Birdən-birə belə halda qarşımıza çıxması və bunu sürpriz adlandırması. İnanın ki, hansı ana bunu görsəydi bağrı çatlayardı. Mən isə dözdüm və balamın üzünə gülümsəyərək dedim:
– Qızım daha gözəl saçların olacaq…
– Hə, ana, yadına gəlir sənə deyirdim yayda, gəl ikimiz də saçımızı kəsək, yeni saçlarımız çıxar.
Qızım doğru deyirdi. Yayda qızımla bu haqda düşünmüşdük. Dedik kim biləcək, şal örtərik. Yeni saçların çıxması üçün saçımızı kəsmək istəyirdik.
– Qızım, istəyirsən ana da başını qırxsın? İkimiz də elə gəzək.
– Ana, bayırda şaxta varee, nə danışırsan? Soyuqlamaq istəyirsən? Sən xəstələnsən, mənə kim baxar?
Susduq… Bir xeyli yoldaşımla baxdıq balamıza. Ancaq yoldaşım özünü güclə saxlayırdı.
– Mən elə bildim atanın acığına gələr.
– Niyə ki qızım?
– Sən həmişə saç kəsməyimin əleyhinə idin.
Nə deyəsən, söz tapmadı yoldaşım.
Həmin günümüz ürək ağrısı ilə keçdi.
Yeni aya qədəm qoyduq. Noyabr ayı. Burda havalar necə də