ТОП просматриваемых книг сайта:
Ихтимал…. Гөлфәния Мирсәетовна Нәҗмиева
Читать онлайн.Название Ихтимал…
Год выпуска 2021
isbn
Автор произведения Гөлфәния Мирсәетовна Нәҗмиева
Издательство Автор
Төхфәт ул иртәне яхшы хәтерли. Уянуга, тиз генә телекомпын кабызып, почтаны карады. Анда әлеге хат юк иде, әлбәттә. Хәтерендә калган шигырьне тиз-тиз генә җыеп бастырып куйды Төхфәт. Шулкадәр ачык итеп хәтерләвенә үзе дә гаҗәпләнде.
Кичкә таба Төхфәт әбисе янына китте. Вакыйф бабакайның фатирына күчкәннән бирле, Нурания әби телекомптан озын-озак сөйләшергә яратмый. Исән-саулыгын белдерә дә бетте-китте. Киңәшләшәсең, озаклабрак сөйләшәсең килә икән – рәхим ит, кил, кунак та булырсың, сөйләшерсең дә.
Төхфәт килеп кергәндә, әбисе китаплар, альбомнар актарып утыра иде. Оныгын сөенеп каршылады. Тиз генә кухняга чыгып, табын хәстәрләде. Төхфәт кайчандыр аңа Остага охшатып ясаган бер роботын бүләк итмәкче булган иде, әбисе алмады. Үзем әзерлим, өйдәге эшемне үзем эшлим, диде.
Әбисенең тәмле чәен эчә-эчә, Төхфәт гаҗәеп төшен дә сөйләп бирде. Шуны сөйләргә килгән иде дә бит инде ул.
– Тикмәгә түгел бу, улым. Язып куй әле син моны. Оныта күрмә. Үземә дә әллә нинди төшләр кергәли. Минеке картая бару билгеседер инде, бәлки. Шулай да исеңдә тот әле син моны…
Ул вакытта язып куймаган иде шул. Менә бүген яза инде, бөтенесен –җиде төшен дә. Алар эзлекле булып күз алдына килеп торалар.
Төхфәтнең дәфтәреннән.
16нчы декабрь, 2100 ел, пәнҗешәмбе иде. Бу көнне күргән төшем.
Ишегалдына чыксам, анда ат басып тора. Ап-ак ат! Бу бит теге – тугыз яшьлек чакта Байсуда күргән төшемдә мин атланып чапкан ат. “Атлан!” –дигән тавыш ишетелде. Вакыйф бабакай тавышы иде бу, әмма ул үзе күренмәде. Мин атка шулкадәр җәһәт-җитез атландым, үзем дә таң калдым. Бер мизгел эчендә ак атым мине ниндидер капка төбенә китереп җиткерде. Сикереп кенә төштем дә, капканы ачып, ишегалдына кердем. Әкият дисәң, әкият түгел, әмма мин ниндидер үткән заманга эләктем бугай. Җәй икән. Ишегалдына җигүле ат килеп керде, арбасына печән төялгән. Минем андыйларны элекке киноларда гына күргәнем бар иде. Өйалды ишеге ачылып, аннан тугыз-ун яшьләрдәге бер малай килеп чыкты.
– Кайттыңмы, бабай, печәнне өябезме?
– Атны тугарыйм әле, улым. Аннары карарбыз. Әле башта чәй эчеп алырбыздыр.
– Бабай, иртәгә минем туган көн. Килер микән бүген сәпит магазинга?
– Сатучы апаң әйтте бит, улым, заказ бирдек, диде. Килер.
– Аннары балыкка да сәпит белән генә йөрермен, әйеме, бабай.
– Йөрерсең, улым.
Бабасы атын тугарганда, малай аның янында бөтерелде. Мине күрүче дә юк. Ә үзем атланып килгән ак атны үзем дә күрмим.
Ул арада ишектән яшь кенә бер сөйкемле хатын-кыз чыкты.
– Әтәй, мичкә шәңгә тыктык. Ул пешкәнче, әйдә, тиз генә өеп атыйк бу печәнне. Мин лапас түбәсенә менәм, – диде дә, ниндидер таяк-киртәләрдән генә ясалган баскыч куеп, түбәгә менеп тә китте. Абзый кеше сәнәккә печәнне күпләп эләктереп, түбәгә ыргыта башлады. Малай исә арбадан ишеп төшереп тора. Бик тиз генә төгәлләп тә куйдылар. Мин үземнең эшлексезләнеп күзәтеп торуыма кыенсынгандай да булдым.
Киемнәрен каккалап, бакчаның койма баганасына беркетелгән юынгычта кулларын-битләрен юып, печәнчеләр өйгә кереп