LITMIR.BIZ

      Dzień, w którym usłyszeliśmy o Maryanne, pamiętam bardzo dobrze. Widzę go przed oczami w rozdzielczości HD, choć nie mam pojęcia, co się z nią stało, ani w jaki sposób zniknęła z miasta.

      I nie jest to żadna forma alibi. Nie jest to też moja wypracowana linia obrony. W końcu nie ma powodu, żebym musiała się tłumaczyć – na skali możliwych podejrzanych zajmuję miejsce gdzieś obok babci, między „niedorzecznym” a „prawie niemożliwym” – mimo to, aby zrozumieć prześladujące mnie demony, a także dochować policyjnej przysięgi, która jest mi tak bliska, uważam za konieczne podkreślenie, że nie wiem, co się stało z Maryanne Doyle, dziewczyną, która pojechała do sklepu pani Riley po lakier do włosów i już nigdy nie wróciła.

      Mam oczywiście swoje podejrzenia.

      Dużo spekuluję, szczególnie po białym winie.

      Ale jeśli chodzi o tę sprawę, naprawdę nie wiem nic.

      Czego nie można powiedzieć o moim ojcu.

      Dokument chroniony elektronicznym znakiem wodnym

      20% rabatu na kolejne zakupy na litres.pl z kodem RABAT20

      1998

      Był 31 maja 1998 roku, a my od tygodnia siedzieliśmy w Mulderrin. Byłam wtedy pulchną ośmiolatką z tłustymi lokami na głowie, buzią pełną rozchwianych zębów i pewnie miałam na sobie koszulkę z Pokemonami. W Londynie, gdzie mieszkałam na co dzień, moi koledzy szykowali się na powrót do szkoły po kończących się feriach, a nasz tata, między jednym kęsem tostu a drugim, obwieścił, że udziela nam „specjalnej dyspensy”, tym samym przedłużając nasz pobyt u babci o kolejny tydzień, za co moja starsza siostra Jacqui przybiła mu piątkę, a matka dała w twarz.

      Próbując rozładować napięcie, którego przyczyny nie rozumiałam, podniosłam głowę znad ciasteczek Pop Tarts i spytałam:

      – Mamo, a co to jest „dyspensa”?

      Mama podwinęła rękawy, niczym jakiś awanturnik szykujący się do bójki w knajpie.

      – Sprawdź w słowniku, kochanie. Znajdziesz je obok słów „dyshonor” i „dysfunkcyjny”.

      Jacqui sięgnęła przez stół po jogurt, pod rozwichrzonymi blond włosami skrywając arogancki uśmieszek.

      – To znaczy, że tata uznał, że szkoła może się pierdolić.

      Mama spojrzała na tatę jak na kawałek zepsutego mięsa.

      Na tatę, nie na Jacqui.

      Ale wtedy wszystko było winą taty. Niewyparzona gęba Jacqui. Złe stopnie Noela. To, że miałam nadwagę. Nawet dobre rzeczy, jak na przykład prezenty, które znajdowaliśmy przy naszych łóżkach, i nowa wieża – najwyższej klasy, jak twierdził tata – spotykały się z wyraźną dezaprobatą mamy. Nawet ten wyjazd w odwiedziny do babci, nasze pierwsze wakacje od trzech lat:

      – Nazywasz to urlopem? – powiedziała, gdy w Holyhead czekaliśmy na prom. – Gotowanie i sprzątanie. Tyle że w innym domu. Gdzie nie ma suszarki do prania i porządnego odkurzacza.

      Oceniwszy sytuację jak bystry mały polityk, wetknęłam ciastko za gumkę w leginsach i ulotniłam się, czując, że to tylko kwestia czasu, zanim uwaga mamy zostanie skierowana na mnie i z biernego obserwatora zamienię się w łatwy cel. Kiedy mama tak się zachowywała, tak właśnie należało postąpić.