LITMIR.BIZ

      HOOFDSTUK EEN

      Emily liet haar handen over het zwarte zijdeachtige materiaal van haar jurk glijden, om de kreukels voor misschien wel de honderdste keer die avond glad te strijken.

      “Je ziet er nerveus uit,” zei Ben. “Je hebt je eten bijna niet aangeraakt.”

      Ze wierp een snelle blik op de half opgegeten kip op haar bord en keek toen weer naar Ben, die tegenover haar zat aan de prachtig gedekte eettafel. Zijn gezicht was verlicht door het kaarslicht. Hij had haar meegenomen naar het meest romantische restaurant van New York, omdat ze die dag zeven jaar samen waren. Natuurlijk was ze nerveus. Vooral omdat het kleine doosje van Tiffany’s dat ze weken eerder in zijn sokkenla had gevonden, er die avond niet meer had gelegen. Ze was er zeker van dat hij vanavond eindelijk een aanzoek zou doen.

      De gedachte alleen al deed haar hart sneller kloppen.

      “Ik heb gewoon niet zo’n honger,” antwoordde ze.

      “Oh,” zei Ben, met een lichtelijk verstoorde blik. “Betekent dat dat je geen trek hebt in een toetje? Ik keek nogal uit naar de gezouten butterscotch mousse.”

      Ze had bepaald geen trek in een toetje, maar vreesde ineens dat Ben de ring misschien in de mousse had verstopt. Het zou een wat oubollige manier zijn om een aanzoek te doen, maar inmiddels zou ze overal genoegen mee nemen. Het zou een understatement zijn om te zeggen dat Ben last had van bindingsangst. Pas toen ze twee jaar samen waren had hij het goed gevonden dat ze haar tandenborstel bij hem achterliet en pas na vier jaar had hij besloten dat ze bij hem in kon trekken.

      Als ze het alleen al over kinderen had, werd hij zo bleek als een vaatdoek.

      “Je mag de mousse gerust bestellen als je er zin in hebt,” zei ze. “Ik heb m’n glas wijn nog.”

      Ben haalde zijn schouders op en wenkte toen naar de ober, die snel zijn lege bord en haar overgebleven stuk kip kwam weghalen.

      Ben stak zijn armen uit en nam haar handen in de zijne.

      “Heb ik al gezegd dat je er vanavond prachtig uitziet?” vroeg hij.

      “Nog niet,” zei ze met een verlegen lachje.

      Hij lachte ook naar haar. “In dat geval, je ziet er prachtig uit.”

      Toen stopte hij zijn hand in zijn zak.

      Het leek alsof haar hart ophield met kloppen. Dit was het dan. Het ging echt gebeuren. Al die jaren van zorgen, van het beoefenen van het geduld van een Boeddhistische monnik, zouden eindelijk hun vruchten afwerpen. Ze stond op het punt het ongelijk van haar moeder te bewijzen, haar moeder die ervan leek te genieten als ze tegen Emily zei dat ze een man als Ben nooit in het huwelijksbootje zou krijgen. Om nog maar te zwijgen over haar beste vriendin Amy, die er de laatste tijd een handje van had om Emily na een glas wijn te smeken geen tijd meer te verspillen aan Ben, omdat vijfendertig zeker niet “te oud is om de ware liefde te vinden”.

      Ze slikte de brok in haar keel weg toen Ben het doosje van Tiffany’s uit zijn zak haalde en het over de tafel naar haar toe schoof.

      “Wat is dit?” wist ze uit te brengen.

      “Maak maar open,” antwoordde hij met een grijns.

      Hij was niet op één knie gaan zitten, merkte Emily op, maar dat was oké. Ze had die traditie niet nodig. Ze had alleen een ring nodig. Wat voor ring dan ook.

      Ze pakte het doosje, maakte het open en fronste.

      “Wat … krijgen we nou…?” stamelde ze.

      Ze staarde geschokt

Скачать книгу