LITMIR.BIZ

      SPOGLĄDAM PRZEZ KRATY W DRZWIACH celi i widzę, że lalka się budzi. Jej ciało sztywnieje. Żyła na szyi pulsuje. Gdy tylko odzyskuje świadomość, zaczyna się bać.

      Panikuje. Dyszy.

      Jest zagubiona. Nic nie rozumie.

      Idealna.

      Idealna laleczka.

      Kiedy wynosiłem ją na rękach z mieszkania, które nazywała domem, jej zapach niemal mnie obezwładnił. Jeszcze chwila, a po policzkach pociekłyby mi łzy radości.

      Tak strasznie chciałem ją mieć z powrotem, że stałem się zbyt wrażliwy. Zdradzieckie emocje walczą z twardym jak kamień sercem.

      Ona. Mnie. Kurwa. Zostawiła.

      I zapłaci za to.

      W tamtym mieszkaniu była tylko gościem. Jej prawdziwy dom jest tutaj. W celi. Muszę jej o tym przypomnieć.

      – Co… dlaczego… skąd się tu wzięłam? – szepcze cichutko, wytrzeszczając oczy i z niedowierzaniem kręcąc małą główką. Laleczka jest w szoku. Nie wie, czy jest tutaj naprawdę, czy to jeden z jej koszmarów, które co noc oplatają jej zmęczony umysł obślizgłymi, czarnymi łapskami. – O Boże!

      Jej głos odbija się echem w mojej głowie. Mam ochotę sam zacząć płakać. Byłem bez niej taki samotny. Czy ona w ogóle wie, jak ją kochałem? Jak bardzo za nią tęskniłem?

      Patrzenie na to, jak szamota się w swojej celi niczym krab złapany w sieć, wcale nie przynosi mi takiej satysfakcji, jak zakładałem. Serce mi się kurczy. Ledwo bije, zamknięte w klatce. Gdybym mógł bez niego przeżyć, chętnie wyrwałbym je z piersi i wyrzucił, by pozbyć się ogromnego bólu, który lalka zostawiła w nim po swojej ucieczce. Uciekła od nas. Nie, nie od nas. Ode mnie.

      Miłość to dzika bestia uwięziona w moim wnętrzu. Teraz rośnie w siłę. Rozkoszuje się pożądaniem, które niedługo zaspokoi. Wkrótce wszystko będzie dobrze. Laleczka potrzebuje tylko czasu, by zrozumieć swoją sytuację.

      Już nigdy nie pozwolę jej uciec.

      Jest.

      Tylko.

      Moja.

      Wcześniej naiwnie wierzyłem, że zostanie w tym pokoju na zawsze. Że będzie posłusznie czekać, kiedy zechcę ponownie w nią wejść. Ale pewnego dnia… już jej nie było.

      Moja niegrzeczna laleczka.

      Przechytrzyła mnie i uwolniła się z więzów mojej ogromnej miłości.

      Próbowałem się zmienić. Być kimś innym. Ale nigdy nie zdołałem pozbyć się tego bólu.

      A teraz bezbronna lalka napina mięśnie i otwiera usta, by wydać z siebie głośny krzyk. Dostaję gęsiej skórki.

      Boże,

Скачать книгу