LITMIR.BIZ

Скачать книгу

sit by die tafel. Sy skuif die melk, suiker en teelepelhouer nader, plaas haar hande om haar eie koffiebeker, haar gesig versluier agter die blonde hare.

      Hy gaan sit, nou bekommerd. Sy het só gelyk die eerste keer toe hy haar gesien het, in hierdie huis se sitkamer. Die oggend ná haar man se dood.

      “Dit was nie jou skuld nie,” sê sy.

      Hy wil met haar verskil, maar sy lig haar hand en maak hom stil.

      “Ek maak só,” sê sy. “Met mense.”

      Hy voeg suiker en melk by sy koffie.

      “En ek weet nie hoe om op te hou nie, Bennie.” Sy kyk vir die eerste keer na hom, smekend en met soveel wanhoop dat hy vir haar iets wil gee, enigiets, al weet hy dit gaan nie reg uitkom nie.

      “Jy is fantasties, Alexa,” sê hy, en die woord klink vir hom aangeplak en ontoereikend. “Jy is … jy het alles. Jy is die beste sangeres in die land en elke keer as jy my bel, dan wonder ek hoekom, want ek is ’n poliésman.”

      Haar mond vertrek in emosie.

      “Dis waar,” sê hy.

      “Het jy al gedink dat dit juis die probleem is?”

      “Hoe bedoel jy?”

      “Here, Bennie, hierdie bedryf … Jy weet nie hoe dit is nie. Ek is nie sterk genoeg nie …”

      “Jy is,” sê hy.

      “Jy verstaan nie. Dit verlei. Die … áándag. Die fokus daarvan, die intense, nimmereindigende, onnatuurlike aandag. Dis asof … Om te kan sing, dit is so ’n doodgewone ding, dit is niks beter of niks anders as enige ander talent nie. Soos … die ou wat hierdie huis nou verf, wat die kleure en teksture voorgestel het, hy is so kreatief, so bedrewe, sy talent is so … duidelik. Maar mense koek nie om hom nie, vertel hom nie van die oggend tot die aand hoe wonderlik, hoe magies, hy is en hoe hy hulle lewe verander het nie en … Jy begin dit glo, Bennie, al wil jy nie. Dit hou nie op nie, elke dag, elke optrede, elke keer as jy jou neus by die deur uitsteek. Ek het al vergeet hoe dit is. Tot gisteraand. Ons is sulke egoïstiese wesens. Ons raak so maklik verlei. Verslaaf daaraan. Heeltemal. Dit was … dit is my dwelm. En ek het destyds mense om my begin versamel wat dit vir my moet gee, wat dit vir my moet sê, vir die oomblikke van twyfel. Want soms kom die werklikheid en die waarheid, wanneer jy besef jy en jou talent is doodgewoon, hierdie aanhang, hierdie asemlose bewondering en waardering en applous is vir die musiek, vir die emosie wat dit by mense wakker maak. Nie vir jou nie. En dan word jy bang. Dat mense dit eendag gaan besef.”

      Sy sug, asof dit groot energie gevat het om dit alles te sê, draai die beker tussen haar vingers. “So ek versamel mense, Bennie. Soos Dave Burmeister, my eerste orkesleier. En vir Adam. En nou doen ek dieselfde met jou. Mense wat oor die waarheidsoomblikke kan pleister, vir wie jy kan sê jy is ’n mislukking, en dan sê hulle, nee, Alexa, jy is die beste sangeres in die wêreld. Hulle gee vir jou die dwelm wanneer die skares weg is. Dit is ’n bose kringloop, ’n verleidelike proses, nie rasioneel of normaal of psigies gebalanseerd nie. Want die wêreld waarin jy leef is abnormaal. Skyn. Spieëls en rook en kulkuns. En as jy dit besef, as die waarheid daarvan skielik eendag tot jou deurdring, dan kom die vrees. Om uitgevang te word. En dan begin jy drink. Want as jy dronk is, glo jy alles makliker …”

      Dan lui Griessel se selfoon en hy wil dit los, want hy wil nie nou onderbreek word nie.

      10

      “Antwoord, asseblief,” sê Alexa met ’n ironiese glimlag.

      Hy haal sy selfoon uit.

      CARLA.

      Hy staan op en loop na die eetkamer terwyl hy antwoord. “Hallo, Carla.”

      “Fritz wil ’n tatt kry, Pappa,” sê sy dogter in haar beskuldigende ek-is-die-ouer-slimmer-suster-stem.

      “ ’n Wát?”

      “ ’n Tattoo. Oor sy hele arm.”

      Sy kop nog nie heeltemal by die gesprek nie: “Watse tattoo?”

      “Pa! Dit maak nie saak nie. Hoe gaan hy lyk op veertig?” Asof dit die ouderdom van verdoemenis is.

      “Carla, ek … Waar kom dit nou vandaan?”

      “Dis vandat hy vir Jack Parow speel, Pa. Ek is bekommerd oor hom.” Die moederlike Carla, ’n nuwe verskynsel sedert die egskeiding – sy ontferm haar nou graag oor haar pa en haar broer.

      “Nee, ek bedoel hoe weet jy?”

      “Hy’t my gebel, netnou. Hy sê hy gaan in die week na ’n tattoo parlour toe. Dis so … voorstedelik …”

      “Ek sal met hom praat, dis net nou moeilik …”

      “Shame, Pappa, is Pappa besig?”

      “Ja. Bietjie van ’n dringende saak.”

      “Ai. Moenie te hard werk nie, ek dog net ek sê vir Pappa.” Terug in haar gewone, bruisende, lewenslustige modus. “Sien Pappa volgende week?”

      “Julle moet laat weet waar julle wil gaan eet.”

      “Ek sal. Maar nie saam met ’n kind met ’n tatt nie. Lief vir Pappa.”

      “Vir jou ook,” sê hy, en dan is sy weg met ’n vrolike “bye” en hy staan ’n oomblik om tot verhaal te kom. Hy loop terug kombuis toe, gaan staan in die deur, wydsbeen tussen twee wêrelde.

      Ingedagte sê hy: “Fritz wil ’n tattoo kry.”

      Alexa Barnard vee die blonde hare met haar hand uit haar gesig, en dan kom die lag vinnig oor haar. Haar kop omhoog, die geluid diep en oorrompelend en, klink dit vir Griessel, met heelwat verligting.

      * * *

      Die Chana-paneelwa ry by die Seepunt-biblioteek se parkeerterrein in, dan net regs van die Burgersentrum verby. Heel agter, vlak langs die M6 Westelike Boulevard, stoot dit agteruit in die laaste parkeerplek in, sodat dit maklik en vinnig sal kan uitkom.

      Die sluipskutter skakel die enjin af, verlig oor die meevallers: Dié parkeerterrein is heeltemal leeg op ’n Sondagoggend. In die twee kantspieëls buite kan hy die vaal, oop stuk grond agter die voertuig sien, en dan die lang, geteerde rolbalklub-parkering waar ’n klompie motors meer as sestig meter van hom af staan. En reg langs die Chana, die skuiling van melkhoutbome tussen hom en die M6. Die blare en takke is stil. Daar is feitlik geen wind nie.

      Deur die gaping tussen die twee bome kyk hy na die Groenpunt-polisiestasie anderkant die dubbelpad. Honderd-en-dertig meter, volgens sy Google Earth-berekeninge. ’n Lang skoot vir dié kaliber, vir sy vaardighede. Maar sy groter probleem is die SAPD-gebou se hoë heining. Sy enigste onbelemmerde uitsig op die ingang is deur die breë voorhek. Dit vernou sy uitsig dramaties, dit gee hom baie min tyd om ’n teiken te volg. Hy sal moet wag tot ’n polisieman na die deur toe stap, daardie oomblik wanneer hy talm om dit oop te trek …

      En dan is daar die verkeer op die M6. Die trajek is bo-oor gewone motors, maar ’n bus of ’n vragmotor kan die skoot afkeer. En deur die klein opening in die Chana se sypaneel is sy gesigsveld te klein om tydsberekening te verfyn.

      Maar hierdie posisie is die enigste veilige opsie.

      Hy bespied ’n laaste keer die omgewing. Hy is bewus van sy hart wat versnel, van sy wit kneukels op die stuurwiel. Hy is teleurgesteld. Hy het gedink hy sal die tweede keer kalmer wees.

      * * *

      Alexa sê vir Griessel sy het gehoor, in sy gesprek met Carla, dat hy ’n dringende saak het. Met die selfironiserende glimlag van die gevalle alkoholis sê sy sy het reeds vir mev. Ellis, haar A.A.-borg, gebel. Hy hoef nie bekommerd te wees nie, sy sal nie vandag weer drink nie. Hy moet gaan werk, hy kan haar vanaand of môre of wanneer hy ’n tydjie het, kom vertel van dit alles. En dat hy asseblief nie moet dink dit was sy skuld nie.

      Sal sy asseblief vir Lize Beekman en Anton Goosen bel en namens hom om verskoning vra?

      Dis

Скачать книгу