LITMIR.BIZ

      Zuza od samego rana była bardzo podekscytowana. Tuż przed siódmą zbudził ją telefon. Dzwonił znajomy milicjant, sierżant Nowak, który kiedyś z jej ojcem chodził na ryby. To on podobno wyłowił z Wisły ostatniego jesiotra. Później rybę wypchano, a mięso wyrzucono, bo do konsumpcji się nie nadawało, tak śmierdziało ropą.

      – Dzień dobry, pani mecenas. Przepraszam, że budzę, ale to ważne i nie może czekać. Tak jak pani prosiła, sprawdziłem sąsiadów Kownackich. Syn jednego z nich, tak jak i zamordowana sekretarka, ukończył Małachowiankę.

      – Wielu ją kończyło, ja też i mój ojciec – zauważyła Lewandowska, z trudem powstrzymując ziewanie – i moja babka też…

      – Owszem, ale chodzili do tej samej klasy, a przez kilka lat prowadzali się razem. Mało tego, termin ślubu już ustalono i nagle wszystko się rozsypało. Dlaczego? Tego nie ustaliłem.

      – O kurczę! – Zuza natychmiast oprzytomniała. – Rewelacja, to może być ciekawy trop. Jak on się nazywa?

      – Mirosław Wójcik. To dom po przeciwnej stronie ulicy, numer bodajże szesnaście. Nazwisko jest na skrzynce pocztowej.

      – Kapitan Mariański wie o tym? Coś działa w tej sprawie? – dopytywała.

      – Chyba pani żartuje – obruszył się milicjant. – On już ma winnego i nieformalnie zamknął dochodzenie. O ile wiem, to nawet tego Wójcika nie przesłuchał, a jedynie dzielnicowy przeszedł się po okolicznych domach. Jakiekolwiek wątpliwości mogłyby skomplikować sprawę, to na co mu to? Przecież pani wie, jak to działa. Statystyki wykrywalności to podstawa, a kogo skażą to sprawa drugorzędna. Kowal zawinił, a cygana powiesili.

      – Dziękuję za informację i liczę na następne – odparła.

      W barze mlecznym przy zbiegu ulic Tumskiej i Kwiatka jak zwykle kłębił się tłum ludzi. Wśród nich była i Lewandowska. Siedziała przy jednym ze stolików nakrytych wyblakłą, zniszczoną ceratą i delektowała się pierogami z serem, a przy okazji przeglądała „Trybunę Mazowiecką”.

      Wiadomości z pierwszej strony gazety zawsze skrupulatnie omijała – tam kwitła obrzydliwa rządowa propaganda – uwagę skupiała na dwóch rubrykach: sportowej i nekrologach. Piłką nożną i żużlem od zawsze się interesowała, klepsydrami od niedawna, od czasu kiedy kostucha zaczęła bacznej przyglądać się jej rocznikowi i delikatnie go nadgryzać.

      – Pani mecenas, dobrze, że panią widzę, potrzebuję pomocy. Syna oskarżają o włamanie, ale on nic nikomu nie ukradł. To porządny chłopak. – Jakaś stara przygarbiona babina przyplątała się do jej stolika. Miała łzy w oczach, głos drżał jej ze zdenerwowania, cała była roztrzęsiona. Zuzannie zrobiło się jej żal. Głupie naiwne matki, zawsze wierzą w niewinność swoich synalków i to mimo żelaznych dowodów. Są ślepe i głuche na wszystko. Wiele już takich beznadziejnych spraw prowadziła, większość z nich przegrała.