LITMIR.BIZ

Скачать книгу

– Byłbym już na dnie, gdyby jeden z pańskich marynarzy nie chwycił mnie za włosy.

      – A to ja – rzekł marynarz, na którego twarzy, otoczonej czarnymi faworytami, malowała się szczerość i otwartość. – Był już czas najwyższy, boś pan już tonął.

      – Tak – odpowiedział Edmund, wyciągając ku niemu rękę. – Tak, przyjacielu, i dziękuję ci raz jeszcze z całego serca.

      – Ale słowo daję – zawołał marynarz – że się wahałem przez chwilę; z taką brodą na sześć cali i włosami długości stopy wyglądałeś pan raczej na rozbójnika niż na uczciwego człowieka.

      Edmund przypomniał sobie, że podczas całego pobytu na zamku If, rzeczywiście nie golono mu ani raz brody, ani nie strzyżono włosów.

      – A tak – rzekł – kiedyś w wielkim niebezpieczeństwie uczyniłem ślub Najświętszej Pannie del Pie de la Grotta, że przez dziesięć lat nie będę ani strzygł włosów, ani golił brody. Dziś właśnie mija dziesięć lat od dnia, gdy złożyłem ten ślub, i o mało nie utopiłem się w rocznicę tej przysięgi.

      – I co my teraz z panem zrobimy? – zastanawiał się dowódca.

      – Niestety, to, co chcecie – odpowiedział Edmund. – Nasza feluka jest strzaskana, kapitan mój nie żyje. Jak widzicie, uniknąłem takiego samego losu, ale za to jestem zupełnie goły. Na szczęście jestem dobrym marynarzem, zostawcie mnie w pierwszym porcie, do którego przypłyniecie, zawsze znajdę sobie służbę na jakimś kupieckim statku.

      – Dobrze znasz Morze Śródziemne?

      – Pływam po nim od dzieciństwa.

      – Znasz pan tu najlepsze miejsca do rzucenia kotwicy?

      – Mało jest przystani, nawet najtrudniejszych, do których nie potrafiłbym wpłynąć lub wypłynąć nawet z zamkniętymi oczami.

      – No to powiedzcie, szefie – powiedział majtek, który krzyknął Edmundowi „Odwagi!” – jeżeli oczywiście kolega mówi prawdę, czemu nie mógłby zostać z nami?

      – Tak, jeżeli nie kłamie – odpowiedział dowódca tonem wyrażającym wątpliwość. – Tylko, że w sytuacji, w jakiej się biedak znajduje, obiecuje się złote góry, a dotrzymuje, ile zdoła.

      – Więcej dotrzymam, niż obiecuję – żywo odpowiedział Dantès.

      – Oho – roześmiał się dowódca. – Zobaczymy, zobaczymy.

      – Jeżeli pan zechce, mogę spróbować zaraz – odparł Edmund, podnosząc się. – Gdzie płyniecie?

      – Do Livorno.

      – Po co więc tracicie czas na lawirowanie, zamiast zwrócić się ostrzej na wiatr?

      – Dlatego, że wpakujemy się prosto na wyspę Rion.

      – Ominiemy ją w odległości dwudziestu sążni.

      – To bierz pan ster – rzekł kapitan – a zobaczymy, co umiesz.

      Młodzieniec wziął się do steru; pociągnął go lekko i przekonał się, że statek, choć niezbyt zwrotny, jest posłuszny sterowi. Zakomenderował:

      – Do brasów i szotów!

      I czterej marynarze stanowiący załogę statku rzucili się na stanowiska, a dowódca patrzył tylko na nich bacznie.

      – Przyciągaj! – zawołał Edmund.

      Marynarze znów wykonali rozkaz z wystarczającą dokładnością.

      – A teraz mocować!

      Spełniono ten rozkaz jak i dwa poprzednie. Tartana przestała halsować i ruszyła prosto w stronę wyspy Rion, koło której przeszła zgodnie z zapowiedzią Edmunda o dwadzieścia sążni, zostawiając ją po prawej burcie.

      – Brawo! – powiedział dowódca.

      – Brawo! – powtórzyli majtkowie.

      I patrzyli wszyscy z podziwem na tego człowieka, w którego oku zabłysła znów inteligencja, a ciało odzyskało siłę, której nikt w nim nie podejrzewał.

      – Widzicie – rzekł Edmund, puszczając ster – że będę mógł się wam na coś przydać, przynajmniej podczas tego rejsu; a jeśli już mnie nie będziecie chcieli, gdy dopłyniemy do Livorno – no cóż, zostawicie mnie tam; i z pierwszej gaży zwrócę wam za jedzenie i odzież, którą mi pożyczycie.

      – Zgoda! Zgoda! – rzekł kapitan. – Dogadamy się, bylebyś pan za dużo nie wymagał.

      – Człowiek wart zawsze człowieka – rzekł Edmund. – Zapłaci mi pan tyle, co innym, a umowa stoi.

      – To niesłuszne – rzekł marynarz, który wyciągnął z morza Edmunda – ponieważ więcej pan od nas umiesz.

      – Po co się do diabła do tego mieszasz, Jacopo? Co cię to obchodzi? – żachnął się dowódca. – Każdemu wolno zaciągnąć się za tyle, ile mu się podoba.

      – To prawda – odrzekł Jacopo. – To była tylko taka uwaga.

      – Lepiej byś zrobił, gdybyś pożyczył temu chłopakowi – patrz, jaki goły – spodnie i bluzę, jeśli masz drugą parę.

      – Nie – odrzekł Jacopo – ale mam koszulę i spodnie.

      – To wszystko, czego mi trzeba – zapewnił Dantès – dzięki, przyjacielu.

      Jacopo zniknął w luku i po chwili wyszedł, niosąc ubranie, które Edmund wciągnął na siebie z niewymownym zadowoleniem.

      – A teraz czego panu jeszcze trzeba? – zagadnął dowódca.

      – Kawałek chleba i parę łyków tego znakomitego rumu, którego już próbowałem. Od dawna nie miałem nic w ustach.

      Istotnie – Edmund jadł ostatnio dwie doby temu.

      Przyniesiono mu chleba, a Jacopo ofiarował mu manierkę.

      – Ster na lewą burtę! – krzyknął kapitan, odwracając się do sternika.

      Edmund popatrzył w tę samą stronę, podnosząc do ust manierkę, ale ręka zawisła mu w połowie drogi.

      – No, no – zdziwił się kapitan – coś niezwykłego stało się na zamku If!

      Rzeczywiście, nad zębatymi blankami południowego bastionu unosił się biały obłoczek dymu, który zwrócił uwagę Edmunda. Sekundę później odgłos dalekiego wystrzału zamarł u burty tartany.

      Marynarze podnieśli głowy i spojrzeli po sobie.

      – Co to znaczy? – zapytał dowódca.

      – Uciekł pewnie tej nocy jakiś więzień – odparł Edmund – i strzelają na alarm.

      Kapitan spojrzał spod oka na młodzieńca, który kończąc te słowa, podniósł do ust manierkę; ale zobaczył, że Edmund popija rum z takim spokojem i z tak szczerym zadowoleniem, że jeżeli żywił nawet jakieś podejrzenie, to przebiegło mu ono tylko przez głowę i natychmiast zgasło.

      – To mi dopiero mocny rum – zauważył Edmund, wycierając rękawem koszuli mokre od potu czoło.

      – W każdym razie – mruknął do siebie kapitan, zerkając na Dantèsa – jeżeli to on jest tym więźniem, tym lepiej; taki odważny człowiek to dobry nabytek.

      Pod pretekstem zmęczenia, Edmund poprosił, aby mu pozwolono usiąść przy sterze. Sternik, zachwycony, że ktoś go może zastąpić, zwrócił pytający wzrok na kapitana, który przyzwolił skinieniem głowy.

      W ten sposób Edmund mógł się do syta napatrzeć Marsylii.

      – Którego dziś – zapytał Jacopa, który przysiadł się do niego, gdy już

Скачать книгу