LITMIR.BIZ

      Krótko już trwała walka273 – wielu oręż składa,

      Więcej legło, płochliwych straż tylna dopada274:

      Na stratowanej ziemi płyną krwi potoki —

      Leżą polskie, kozackie i tatarskie zwłoki;

      Jak który upadł, tak mu zostać już niewola,

      Dusze k’niebu, ich konie rozbiegły się w pola,

      Opodal od nich w kurzu kołpaki, turbany275,

      Tylko miecz wierny przy nich, posoką zbryzgany.

      O ty, co twój byt zawisł od współbraci męstwa,

      Pójdź słyszeć radość wojny i krzyki zwycięstwa!

      Zobacz, jak wpośrzód trupów, co już robak wierci276,

      Wąsate twarze sobie winszują ich śmierci

      I nasępione czoła rozwidniają śmiechem,

      Co w swym hucznym odgłosie jakby gromu echem!

      Chodź – nie drzyj; stanąć przy nich każdemu zaszczytnie277 —

      Krwią wrogów zlana śmiałość tak bujnie w nich kwitnie.

      A jeśli w tobie budzi – życia poświęcenie

      Za kraj swój, za swych ziomków – tylko strachu drzenie;

      Jeślibyś wszystko za nich nie oddał w potrzebie:

      Opatrz się dobrze wewnątrz – to zlękniesz się siebie278

      Chodź – do stalowych piersi twój kaftan wełniany279

      Przyciśnij z wdzięcznym sercem – i całuj ich rany!

      Był wzgórek z brzegu lasu, zielenił swe czoło

      I zapach macierzanki rozsyłał wokoło;

      Na nim schylone brzozy, w swej białej odzieży,

      Płakały, gdy warkocze wietrzyk pieścił świeży,

      Jak Cienie dawnych dziewic przy kościach rycerzy.

      Tam, pod ich snem mroczące, balsamiczne wieńce,

      Ściągnęli na spoczynek zwycięzcy i jeńce;

      Bo w życiu choć ta jedność – że rozkosz z cierpieniem280,

      Trud, nuda, wstyd i sława, kończą się – znużeniem.

      Z przodu – gasnący pożar jeszcze czasem ciska

      Nagłym, śmiertelnym blaskiem na plac bojowiska;

      Z tyłu – słońce, już wówczas schowane za borem,

      Palącego się lasu dziwiło pozorem.

      Szarzały wszystkie farby – kruki gromadami

      Zlatywały się, krążąc, wrzeszcząc nad trupami —

      Czaty porozstawiane – przy ogniskach wrzawa

      Migających się ludzi – w końskich zębach trawa

      Jak chrzęst odległych zbroi – a jak orzeł biały,

      Siwy, stary Pan Miecznik, ale pełen chwały,

      Chłodząc odkrytą głowę, pod brzozą tam siedział281,

      I ponuremu zięciu te słowa powiedział282:

      «Synu! – bo kiedyś z sercem połączon tak blisko

      I masz w nim miejsce syna, miejże i nazwisko! —

      Dziś jakby wszystko wite na szczęśliwej nici:

      Nasz Wacław powrócony – Tatarzy pobici —

      Spokojna Ukraina, bogdaj na czas długi —

      Fortuny to szczodroty nad moje zasługi.

      Lecz kiedy dusza, zda się, dzierży, czego żąda,

      Coś Wasze na zwycięzcę smutnie mi wygląda?

      Patrz no, jakże ci pięknie księżyc oto wschodzi —

      Zadość sławie, i sercu sfolgować się godzi283;

      Siadaj na koń, śpiesz wesół, kędy szczera żona

      I wierna wam drużyna, przyjmieć284 utęskniona285:

      Ja tu objażdżki286 dojrzę – a jutro ze świtem

      Brzęknę wam na dobry dzień witanym kopytem Скачать книгу