LITMIR.BIZ

      Rzecz dzieje się w mieście.

      AKT I

      Scena przedstawia salon w burżuazyjnym domu. – Dywany – meble solidne – na ścianach w złoconych ramach premia i Bóg wie jakie obrazy. – Rogi obfitości – sztuczne palmy – landszaft haftowany za szkłem. – Pomiędzy tym stara, piękna serwantka mahoniowa i empirowy ekranik. – Lampa z abażurem z bibuły – stoliki, a na nich fotografie. – Rolety pospuszczane – na scenie ciemno. – Gdy zasłona się podnosi, zegar w jadalni bije godzinę szóstą. – W czasie pierwszych scen powoli rozwidnia się – wreszcie rozwidnia się zupełnie, gdy story podniosą.

      SCENA I

      Kucharka! Hanka! wstawać!…

      Co? jeszcze czas? Księżniczki! Nie z waszym nosem, a już wstałam… Cicho kucharka – nie rezonować. Palić pod kuchnią. Hanka! chodź palić w piecu w salonie. A żywo!…

      Heśka! Mela! wstawać! lekcje przepowiedzieć – gamy do grania… prędzej… nie gnić w łóżkach!…

      SCENA II

      Jak palisz? jak palisz? skaranie Boże z tym tłomokiem. Do krów, do krów, nie do pańskich pieców. Czego niszczysz tyle smolaków! Czekaj, ustąp się, ty do niczego – ja ci pokażę.

      Ruszaj zbudzić panienki, a jak nie zechcą wstać, to pościągaj kołdry.

      Cóż panny? wstają?

      Pościągałam kołdry. Panna Hesia kopnęła mnie w brzucho.

      Wielka afera – zgoi się do wesela.

      Proszę wielmożnej pani…

      Widzisz, jak się w piecu pali?

      Proszę wielmożnej pani…

      Ja o wszystkim myśleć muszę. Niedługo przez was to zejdę do grobu.

      Proszę wielmożnej pani! Ja chciałam prosić, że ja już od pierwszego pójdę sobie.

      Co? jak?

      Pójdę sobie.

      Ani mi się waż. Ja za ciebie zapłaciłam w kantorze. Musisz dalej służyć. A to mi się podoba!

      Ja dam na swoje miejsce.

      Patrzcie ją! jak się odgryzła. Już jej się w głowie przewróciło. O! już miasto na nią działa… Może na pannę służącą się śpieszy? co?

      Proszę wielmożnej pani, to… przez panicza.

      A…

      Tak… ja nie chcę – bo to…

      Znowu?

      Ciągle – a to to – a to tak… a ja przecież…

      No – dobrze. Ja mu powiem.

      Proszę wielmożnej pani – to na nic. Przecież wielmożna pani już nie raz, nie dwa mówiła, że mówiła…

      No – ale teraz to pomoże.

      Bo ksiądz mówił żeby odejść.

      Czy ty u księdza służysz, czy u mnie?

      Ale ja księdza muszę słuchać.

      Idź po mleko i po bułki.

      Idę, proszę wielmożnej pani

      Felicjanie! Felicjanie! wstawaj!… spóźnisz się do biura…

      Hesia! Mela! spóźnicie się na pensję…

      Mamuńciu, tak zimno! troszkę ciepłej wody…

      Jeszcze czego? Hartujcie się… Felicjan! wstajesz? Wiesz? ten błazen, twój syn, nie wrócił jeszcze do domu! Co? nic nie mówisz? naturalnie. Ojciec toleruje. Niedaleko padło jabłko od jabłoni. Ale jak będą dłużki małe – nie zapłacę.

      Proszę wielmożnej pani – stróż przyszedł o meldunki tych państwa, co się sprowadzili.

      Idę! Hesia! Mela! Felicjan! a to śpiąca familia. No! no! z torbami poszlibyśmy, żeby nie ja…

      Dlaczego stróż zostawia na dziedzińcu nową miotłę? Deszcz leje…

      SCENA III