LITMIR.BIZ

      7 | Romy | Czerwiec 2001

      – Cyjanek.

      – Cyjanek?

      Somer śmieje się.

      – Nie dość, żeby cię zabić. Tylko trawę wewnątrz kręgu. Naprawdę nie warto próbować otruć ludzi twardzioszkiem przydrożnym. Musieliby zjeść z pół tony, żeby dawka była wystarczająca.

      – Ooookeej – mówi Romy.

      – Jest dużo więcej skutecznych sposobów – ciągnie Somer.

      – Jagody cisu – rzuca pospiesznie Romy. Codziennie studiuje farmakopeę, a przynajmniej to, co jest w stanie zrozumieć. Ma przecież dopiero pięć lat i choć dzieci w Plas Golau wcześnie zaczynają czytać, są pewne granice. Ale ona chce być Uzdrowicielką, jak jej mama.

      Niektóre trucizny są przydatne w niewielkich dawkach, zupełnie jak lekarstwa. Na przykład naparstnica z rodziny babkowatych pomaga na problemy z sercem. Ale może też zaszkodzić. Cóż, nigdy nie wiadomo, kiedy człowiek będzie potrzebował trucizny. Kiedy na wzgórzu pojawią się hordy, trucizna może być jedyną drogą ratunku.

      – Wilcza jagoda.

      – Pokrzyk wilcza jagoda.

      – Tak. Nigdy nie jedz jagód, jeśli nie jesteś pewna, jaki to gatunek – upomina ją Somer.

      – Wiem – mruczy Romy i przewraca oczami. Dorośli lubią się powtarzać.

      – Największym organizmem świata jest grzyb – mówi Somer. – W Oregonie. Jego średnica wynosi ponad cztery kilometry.

      – Nie!

      – Tak!

      To więcej niż całe Plas Golau razem z lasami, polami, małym jeziorkiem, domem, ogródkami warzywnymi, pastwiskiem na wzniesieniu, gdzie warstwa gleby jest cieńsza, i wrzosowiskami. Dużo więcej niż cały świat Romy.

      – Opieńka – ciągnie Somer. – Musimy wyrywać je z korzeniami, gdy tylko je zobaczymy. One zabijają drzewa.

      Romy patrzy na czarcie koło i zastanawia się, co rośnie pod powierzchnią. Co takiego pełznie ku jego brzegom, korzeń za korzeniem, przejmując świat i zabijając wszystko na swojej drodze.

      – Chodź – rzuca Somer. – Nie traćmy czasu.

      * * *

      Uwielbia popołudnia z matką. Wie, że nie będą trwały wiecznie – tu, w Plas Golau, dorosłość przychodzi szybko. Dla Romy nadejdzie jeszcze szybciej, bo Somer została pobłogosławiona drugim dzieckiem. I to nie byle jakim: dzieckiem Ojca. Ze wszystkich kobiet w Plas Golau to właśnie ją wybrał na matkę swojego ostatniego potomka. Romy jest dumna. Tak bardzo dumna. Posiadanie brata albo siostry to rzadkość, a rodzeństwo, które może okazać się tym Jedynym, jest tak wyjątkowe, że czasami w nocy, leżąc w łóżku, Romy mocno obejmuje się ramionami, żeby nie okazywać, jak bardzo jest podekscytowana.

      Dobrze jest uciec od letniego skwaru, ale Romy cieszy się, że nie muszą wchodzić głębiej w las. Słyszała tyle historii o duchach, gdy skuleni pod kocami nasłuchiwali wiatru hulającego między krokwiami, że boi się zewnętrznych granic posiadłości, pasa splątanej dzikiej roślinności, która pnie się po murach. Daleko w dole płynie potok, który spływa ze wzgórza, przetaczając się po głazach z epoki lodowcowej. Kamienie na jego dnie są śliskie i zdradliwe. Lasy pełne są paproci, a wszyscy przecież wiedzą, że paprocie oznaczają żmije.

      – Opowiedz mi jeszcze raz, kim jest Jezus? – pyta Romy, kiedy gramolą się na szczyt. Lubi rozpytywać matkę o świat, w którym się urodziła. Poznawać szczegóły z życia, jakie wiodą Martwi. Kulić się ze strachu albo zaśmiewać do łez. Lubi czuć się szczęśliwa.

      – Jest synem Boga.

      Romy ściąga brwi.

      – Ale myślałam, że Boga nie ma.

      – Bo to prawda.

      – Więc jak…?

      – To wymyślona historia – ucina Somer. Zostawiwszy za sobą religię, porzuciła ją na dobre. Dla nich liczy się tylko przetrwanie. Kiedy nadejdzie koniec, to w ich rękach spocznie przyszłość rasy ludzkiej. Nie ma nic ważniejszego.

      – Aha. – Romy myśli o swoim nowym rodzeństwie, nie tylko pobłogosławionym przez ich Przywódcę, lecz także poczętym z jego nasienia, i ze zdumieniem kręci głową. Sama nie wie, kim jest jej ojciec, ale to naprawdę bez znaczenia. To, kim ludzie byli na zewnątrz, nie ma wpływu na to, kim są teraz, a ponieważ ojciec nie przyszedł z nimi, jego los będzie przesądzony, gdy nadejdzie Koniec.

      – Czyli myśleli, że Jezus był tym Jedynym? – dopytuje.

      Somer zatrzymuje się, kładzie dłoń na obrzmiałym brzuchu i uśmiecha się do przyszłości – współczesna Madonna w lnianej tunice.

      – Chyba tak – mówi. – Oczywiście różnica polega na tym, że to Ten jest prawdziwy.

      – I nasze dziecko może być Jedynym? – pyta z dumą Romy, chociaż, oczywiście, zna odpowiedź. To dziecko Luciena, a tylko jedno z jego dzieci może być tym Jedynym. Wszyscy to wiedzą; tak brzmią słowa Przepowiedni. Ale już sama myśl o tym, że mogłaby być spokrewniona z Jedynym, jest szalenie ekscytująca.

      – Tak – odpowiada Somer z fałszywą skromnością. – Ale nie spieszmy się zbytnio.

      Romy dostrzega skupisko kurek rosnących wokół korzeni szlachetnego buka i piszcząc radośnie, wskazuje je palcem.

      – Dobra robota – chwali ją Somer.

      – Czyli twoi rodzice wierzą, że Jezus wróci? – ciągnie Romy. – Jak zombie?

      – Ha, ha. Tak, chyba tak.

      – To głupie – orzeka dziewczynka.

      – Prawda? – rzuca Somer. – Do tego myślą, że kiedy wróci, będzie chciał zamieszkać w Finbrough. Zbudowali dla niego dom w centrum miasteczka i stworzyli wioskę dla najbardziej oddanych wyznawców. Wszyscy mieszkają w małych domkach, a największy czeka na niego. Jest w nim nawet kościół, żeby było wygodniej. Ale potem powstała tam autostrada… wielka, długa droga… i oddzieliła go od innych domów, co było dość zabawne.

      – Jakie jest Finbrough? – pyta Romy. Wie, że tam się urodziła. Chce

Скачать книгу