LITMIR.BIZ

      Krótko o tym, dlaczego dopiero teraz

      Nazywam się Eduard Bloch, a książka, którą trzymacie w rękach, jest wyjątkowa. To mój dziennik z zapiskami będącymi efektem wielu spotkań z Adolfem Hitlerem. Jestem winien czytelnikom wyjaśnienie, dlaczego ujrzał światło dzienne dopiero teraz. To była moja osobista decyzja. Hitler wyjawił tak wiele – choćby to, gdzie jest ukryta Bursztynowa Komnata i inne skarby zrabowane przez nazistów – że publikacja tego wszystkiego mogła mieć dla wielu ludzi i państw bolesne skutki. Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że po tym, gdy książka trafi w ręce poszukiwaczy skarbów, zdopinguje niejednego śmiałka do intensywnego tropienia bogactw na podstawie podanych wskazówek. Do tego kanclerz Rzeszy odważył się opowiedzieć o sobie szczerze, bez żadnych zahamowań. Dlatego nie chciałem, by moje zapiski były czytane, gdy jeszcze chodziłem po tym łez padole. Zdecydowanie wolałem uniknąć pytań o to, gdzie podziewa się Hitler, jak do niego dotarłem i jak znaleźć skarby, które było mi dane zobaczyć w towarzystwie Führera.

      Skoro czytacie te słowa, wiedzcie, że nie ma mnie już wśród żywych. Nadszedł czas, aby w końcu ujawnić głęboko skrywane tajemnice…

      Kawa z Hitlerem

      Tego dnia obudziłem się z bólem głowy. Wziąłem pastylkę aspiryny i przepiłem ją szklanką wody. Mimo to ból nasilał się z każdą minutą. Złapałem się za głowę i dopiero wtedy zrozumiałem, co się wydarzyło. Na mojej potylicy ulokowany był wielki guz. Tylko skąd on się tam wziął? I gdzie ja, do cholery, jestem? Jeszcze niedawno byłem w swoim domu w Stanach Zjednoczonych, a teraz? Nie mam zielonego pojęcia, gdzie się podziewam. Rozejrzałem się po pokoju. Turkusowe firanki były tak obrzydliwe, że tylko nasilały i tak już spory ból. Jeszcze dziwniejszy był stolik, na którym leżała jakaś księga. Dopiero zaczęło do mnie docierać, że jestem w miejscu, w którym być nie powinienem. Zamroczenie musiało być ogromne, skoro jeszcze chwilę wcześniej, sięgając do torby po antidotum, nie byłem w stanie zorientować się, że jestem nie tam, gdzie być powinienem. Zaraz, zaraz… Na czym to ja skończyłem? A, już wiem! Dostrzegłem na stoliku księgę… Widząc ją, zwlokłem się z łóżka, z energią adekwatną do moich 70 lat życia. Była to oprawiona w czerwoną skórę „biblia nazistów”, czyli Mein Kampf autorstwa samego wodza Trzeciej Rzeszy, Adolfa Hitlera. To mogło oznaczać tylko jedno…

      A cóż to doktora sprowadza w moje skromne, niemieckie progi… Kanclerz Trzeciej Rzeszy przy kawie

      – No proszę! Kogo moje piękne oczy widzą! Czcigodny doktor Eduard Bloch we własnej osobie! – wypowiadając te słowa, Hitler podrapał się po swoim anemicznym wąsiku, po czym kontynuował:

      – A cóż

Скачать книгу