LITMIR.BIZ

      Pływałem już dość długo. W tamtym czasie przychodziłem na pływalnię prawie każdego dnia. Pokonywałem kilka, kilkanaście długości basenu. Tam i z powrotem. Unosiłem głowę nad powierzchnię co drugi wymach rąk, by zaczerpnąć powietrza, i znowu chowałem twarz pod wodę. Uważałem, że jest w tym doskonały rytm. Głowa w górę, wdech, wymach ramion, głowa w dół, wydech, wymach ramion. Pływając, nie musiałem myśleć o niczym innym, tylko o oddychaniu, ruchach ramion i nóg. Poza tym z czasem zacząłem robić postępy. Bo kiedy pływasz prawie codziennie, stajesz się coraz szybszy.

      Prawdę mówiąc, zacząłem chodzić na basen tylko dlatego, że John też tam chodził. Był moim najlepszym przyjacielem, a że żaden z nas nie lubił piłki nożnej, więc padło na pływanie. A tak w ogóle tamtego popołudnia, gdy zjawiła się Hedvig, John też tam był.

      Przyszedł chwilę po mnie. Pamiętam, jak stał nad brzegiem basenu i trząsł się z zimna. Patrzył na wodę, jakby bał się wskoczyć. Podpłynąłem do niego, wyszedłem z wody i stanąłem tuż przy nim.

      – Cześć – powiedział.

      – Cześć – odpowiedziałem.

      – Zimna? – spytał.

      – Trochę. Jak zwykle.

      – Aha.

      – Dziś na dworze jest zimniej – powiedziałem.

      – Fakt – zgodził się ze mną. – I pada śnieg.

      – Właśnie – potwierdziłem.

      – Ale wczoraj bardziej padało – zauważył.

      – Aha

Скачать книгу