LITMIR.BIZ

      Spid dawał ikrę. Cztery deksedryny, dwa anielskie pyły i jeden głębszy Jima Beama. Odlecieli. Crutch czuł, jak jego źrenice się rozszerzają.

      Nieruchomość Moffetta to była dziupla. Zaraz obok delikatesów Mamy Gordon, „Dom Żydowskiego Bohatera”. Drzwi były otwarte. Światła włączone. Przy jednym biurku rozwalał się chudy koleś. Na czerwonej koszuli z krótkim rękawem miał naszywkę „Arnie”.

      Był zajęty. Wgapiał się w obrotowe lusterko i wyciskał sobie wągry. Crutch odchrząknął. Buzz odchrząknął. Arnie się nie poruszył.

      – Hm, proszę pana? – powiedział Buzz. Crutch go uciszył.

      – Studenciaki, tak? – odezwał się Arnie. – Chcecie wynająć na imprezę jedną z moich dziupli i zwabić tam jakieś cipki.

      Pomieszczenie się zakręciło. Zamigotały światła.

      – Jesteśmy prywatnymi detektywami – powiedział Crutch.

      Arnie wstał. Arnie chwycił się za krocze i powiedział:

      – Tu sobie możecie pośledzić.

      Crutch zobaczył Czerwień. Czerwony pokój, czerwone światła, czerwony świat. Kopnął Arniego w jaja. Ten zgiął się wpół. Walnął go w kark. Rzucił go twarzą na podłogę. Arniemu trzasnął nos. Rozprysła się krew. Arnie klapnął i sięgnął po telefon. Crutch wyciągnął kabel z gniazdka i rzucił jebanym telefonem przez pokój.

      Buzz dygotał. Jego usta wyrabiały śmieszne rzeczy. Crutch zobaczył plamę moczu na jego spodniach i wyczuł gówno w jego gaciach.

      Arnie młócił powietrze. Krew mu się lała. Crutch postawił stopę na jego szyi i uspokoił go.

      – Gretchen Farr – powiedział.

      Arnie zabulgotał. Buzz pobiegł do kibla, żeby się wyrzygać. Crutch rzucił chusteczkę. Arnie przetoczył się na plecy, zakrył nos i zatamował krwotok. Crutch wyciągnął piersiówkę. Arnie dał znak, żeby spokojnie i przechylił głowę. Crutch dał mu kilka łyczków. Jim Beam, stuprocentowy.

      Arnie wciągnął powietrze, dyszał i kaszlał. Arnie odgrzebał umiejętności interpersonalne.

      – Ty gnoju pierdolony – powiedział.

      Crutch przykucnął. Starał się nie upaćkać krwią. Cały był spięty, a pokój skakał i wirował.

      – Gretchen Farr.

      – To komuszka. Taka lewacka przejezdna, ma więcej nazwisk niż połowa świata.

      – Mów dalej.

      – Słyszała, że kombinuję cipy dla Howarda Hughesa.

      – Mów dalej – powiedział Crutch. Arnie dał mu znak, żeby spokojnie. Crutch dał mu trzy łyki. Arnie wciągnął bourbon doprawiony krwią i odetchnął.

      – Wynajęła jedną z moich met. Hollywood Hills, mała dziura, dwa tygodnie.

      – Mów dalej.

      – To obrzydliwe speluny. Zestaw pornosów, popijawy, wynajmy krótkoterminowe.

      – Mów dalej. Im szybciej mi powiesz, tym szybciej pójdę.

      Krew przeciekła przez chusteczkę. Arnie ją rzucił i wytarł krew w spodnie. Podszedł Buzz, zapinając rozporek. Wyglądał psychodelicznie zielono.

      – Dawaj, Arnie – powiedział Crutch.

      – Co dawać? To komuszka z jakimś pojebanym planem.

      – Arnie…

      – Dobra, dobra. Wyciągnęła ze mnie informacje o organizacji Howarda Hughesa. Powiedziała, że chce się dostać do kolesia o nazwisku Farlan Brown. Powiedziałem, że go znam. To taki piździelec, który zgrywa mormona przed Hughesem. Kiedy się pojawia w LA, zawsze przychodzi do Dale’s Secret Harbor.

      Jest: Hughes, Gretchie, szmaragdy i ten milioner…

      – Klucze, Arnie. Do domu, który wynajęła Gretchen, i do wszystkich twoich dziupli.

      Arnie kiwnął głową i wstał. Crutch pomógł mu utrzymać równowagę. Arnie kiwał się chwilę. Crutch zaparł się stopami i się ustabilizował. Jego Czerwony Świat wirował i się kiwał.