LITMIR.BIZ

      Jacob z westchnieniem zdejmuje z półki karton z dokumentami i zabiera się do pracy. Stwierdzenie, że „prawie skończył”, było dużą przesadą. Zrobił najwyżej jedną trzecią tego, co powinien. Ale dzisiaj, gdy jest tak podekscytowany, na samą myśl, że będzie musiał uporządkować tyle papierów, odczuwa pewną niechęć. Praca jest monotonna i przebiega prawie automatycznie. Wykonuje więc te same czynności, ale myślami i ciałem jest w mieszkaniu Yassima. Na samą myśl o tym, co tam przeżył, robi mu się gorąco. Jego usta i dłonie… Oddał mu się całkowicie. W pewnej chwili gotów był zrobić dla niego wszystko.

      Wspomnienia tamtych chwil są tak wyraziste, że z trudem powstrzymuje dyszenie. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie doświadczył.

      O piątej zszywa ostatnie kartki. Patrzy na trzy grube pliki ułożonych w porządku chronologicznym dokumentów i czuje, jak ogarnia go coś w rodzaju dumy.

      Mimo to jest coś, co nie daje mu spokoju. Nie będzie w stanie przychodzić do ambasady tylko po to, żeby przez cały dzień nic nie robić. Przecież i tak jest tu niepotrzebny. Wstaje więc od biurka, idzie do pokoju Agnety i ostrożnie puka do drzwi. Agneta odwraca się od ekranu monitora.

      – Skończyłem – mówi Jacob. – Pomyślałem więc, że pójdę już do domu.

      Agneta uśmiecha się do niego. Widać, że słowa Jacoba sprawiły jej ulgę. Pewnie dlatego, że nie będzie musiała szukać dla niego kolejnego równie bezsensownego zajęcia.

      – Świetnie, Jacobie. No proszę… nie pomyliłam imion.

      Jacob też się do niej uśmiecha.

      – Brawo!

      – Możesz już iść do domu. Zasłużyłeś na to.