LITMIR.BIZ

      Gibea, zamek króla Saula, była twierdzą praktycznie nie do zdobycia. Zbudowano ją na planie sześciokąta na rozległym, wznoszącym się stromo skalistym płaskowy­żu. Wieża wartownicza w każdym rogu wystawała na sześć metrów poza mur. Krewni króla, jego doradcy i dwo­rzanie mieszkali w kręgu domów na zboczu wzgórza, ale w razie ataku mogli się wycofać do samej warowni. Gdy dwóch jeźdźców wjechało przez bramę, strażnik szyb­ko podniósł włócznię w pozdrowieniu dla kró­lew­skie­go doradcy.

      Pałac króla był długim budynkiem zajmującym ponad połowę przestrzeni wewnątrz twierdzy. Jedna strona płaskiego dachu była widoczna, ale na balustradzie wokół jednej z pozostałych stron wisiało mnóstwo kolorowych ubrań.

      – Tam mieszkają kobiety – wyjaśnił Nahum syn Sy­chara.

      Barczysty strażnik z twarzą o grubo ciosanych, nieregularnych rysach podszedł do nich i skinął głową. Miał na sobie pancerz zrobiony z małych kawałków metalu, niespotykany w tej części kraju – prawdopodobnie łup z ostatniej wojny.

      – Czy to ten muzyk? – zapytał bez ogródek.

      – Tak – odpowiedział doradca. – To jest Dawid, syn Jessego.

      – Zaprowadzę go do jego domu. Ma mieszkać w pałacu, za apartamentami królewskimi. Poślę po niego, kiedy będzie potrzebny. – Zwrócił się do Dawida: – Idź za mną.

      – Przyniosłem dary od mojego ojca.

      – Dary? Ty? – Strażnik spojrzał na obładowanego osła i uśmiechnął się kpiąco. – Bez tego król też nie umrze z głodu i pragnienia. Daj to służącemu, zabierze do zapasów.

      – Nie – odparł spokojnie Dawid. – To dar wdzięczności. Muszę go dostarczyć królowi osobiście.

      Strażnik wsparł ręce na biodrach.

      – Patrzcie tylko na tego młodego pyszałka – zadrwił. – Zadziera nosa, bo ma piać przed królem! Tu ważne jest to, co ja mówię. Zrozumiałeś?

      – Dar mojego ojca jest dla króla – oznajmił Dawid – nie dla dowódcy straży.

      – Dość tego! – ryknął strażnik. – Nauczymy cię grzecz­ności.

      Podszedł do Dawida z zaciśniętą groźnie pięścią. W na­s­tępnej chwili jednak krzyknął, bo Dawid chwycił i wykręcił jego prawe ramię. Ból był tak silny, że ugięły się pod nim kolana i zatoczył się.

      – Dawidzie, co robisz! – jęknął doradca, przestępując nerwowo z nogi na nogę. – Dawidzie!

      – Co tu się dzieje? – zapytał dziewczęcy kontralt. – Czy to walka zapaśników?

      Dawid spojrzał w górę. Stała przed nim najpiękniejsza dziewczyna, jaką kiedykolwiek widział. Jej zwiewna jasnozielona suknia z pasem inkrustowanym klejnotami podkreślała sylwetkę smukłą jak trzcina. Twarz pod kruczoczarnymi włosami miała odcień kości słoniowej, a usta płonęły czerwienią. Trzymała wysoko uniesiony podbródek, a w ciemnych, lekko skośnych oczach migotały iskierki dobrodusznej kpiny.

      Nahum syn Sychara złożył niski pokłon.

      – To księżniczka Mikal – szepnął do Dawida.

      Dawid puścił ramię strażnika, a gdy to zrobił, została mu w dłoni blaszka z jego zbroi. Pochylił się szybko, udając, że podnosi ją z ziemi.

      – Jakże bym śmiał walczyć z dowódcą straży? – zapytał, pokazując księżniczce płatek metalu. – Widziałem, jak to odpadło mu ze zbroi i próbowałem złapać, ale prze­śliz­nęło mi się między palcami. – Z tymi słowami podał kawałek metalu zdumionemu dowódcy.

      Księżniczka spojrzała na Dawida i kąciki jej ust drgnę­ły od tłumionego śmiechu.

      – Twoje zwierzę dźwiga harfę – zauważyła. – Wi­dzia­łam już, że masz silne palce. Jeśli są równie szybkie jak twój umysł, musisz być najlepszym harfistą w kraju.

      – Osioł dźwiga dary od mojego ojca dla króla – odparł Dawid – Muszę mu je przekazać.

      Dowódca straży odzyskał w końcu mowę.

      – Księżniczko, ten młodzieniec upierał się, by osobiście dostarczyć te rzeczy królowi. Powiedziałem mu...

      – Tak, tak, mój dobry Jakubie, rozumiem. Jak się nazywasz, harfisto?

      – Dawid, syn Jessego.

      – Pójdź więc, Dawidzie, za mną. Mój ojciec cię oczekuje. Zobaczymy, czy przyjmie cię od razu. Ale nie możesz wprowadzić osła do pałacu. – Kpiące spojrzenie księżniczki wędrowało od osła do Nahuma syna Sychara i od niego do dowódcy straży. – Moje służące wezmą dary – rzekła, a Dawid dopiero teraz zauważył dwie prosto ubrane kobiety stojące za księżniczką. – Jesteś zadowolony? Dobrze, więc pójdź za mną.

      Przeszła pierwsza przez szeroką, ciemną bramę do sieni, w której trzymali straż uzbrojeni żołnierze, potem do pokoju, gdzie kilkunastu dostojników czekało na audiencję, i do następnego, w którym był tylko jeden mężczyzna, mały, chudy, ze zwojem w ręku.

      – Czy mój ojciec jest sam, Chuszaju? – zapytała księ­żnicz­ka.

      Młody człowiek skinął głową.

      – Tak, księżniczko, ale... – Jego brzydka, lecz inteligentna twarz zmarszczyła się lekko i wzruszył ramionami. Księżniczka Mikal przygryzła wargę. Podeszła cicho do najbliższych drzwi, odchyliła zasłonę i zajrzała do środka. Dawid zobaczył, że smukła dłoń w odcieniu kości

Скачать книгу