Белорусский дневник – 2023 - Владимир Николаевич Кулик

Скачать книгу

зацягнулі хмары далягляд

      І грымнуў гром над лёсам і над часам.

      Мы верылі, сумневу не было:

      Наш кожны крок наперад – пераможны,

      Ды толькі нас жыццё ў тупік вяло,

      Бо мы ішлі дарогаю бязбожнай.

      Бог беражэ, штодня ратуе нас.

      Ён бачыць: ходзім мы па полі мінным…

      І нам дае на роздум пэўны час

      Перад судом за ўсе грахі, правіны.

      «На вачах свет мяняецца …»

      На вачах свет мяняецца —

      Не мяняемся мы.

      Незалежна ад нацыі,

      Ад вясны ці зімы.

      Грымне гром – перахрысцімся.

      Пакуль ціха – грашым.

      І гадамі не чысцімся,

      Носім бруд у душы.

      Засвярбела – пачэшамся,

      Хіба ж гэта бяда?

      Над памылкамі цешымся —

      Звянуць, як лебяда.

      Чырванеем ад сораму? —

      Не пра нас і наш век,

      Скінуў лапці з аборамі

      З ног даўно чалавек.

      Значыць, шмат нам дазволена,

      Як вясновай траве.

      А душа не аголена —

      Яна ў целе жыве.

      Ёй, душы, абыякава

      Да таго, як жывеш,

      Дачынення ніякага —

      Што ты сееш і жнеш.

      І кідаемся фразамі:

      «Як і ўсе, хлеб жуём.

      Мы ж у Бога за пазухай

      З нараджэння жывём…»

      А душа не змянілася

      Ні на йоту, ні-ні.

      Цела, цешся і мілуйся —

      Сыты шанц не міні.

      І ўчынілі спаборніцтва:

      Хто найбольш украдзе,

      Ашукае, ці шкодніцтва

      На каго навядзе.

      Што ў душы такой вырасце?

      Мы сябе, малайцоў,

      Не лупцуем ні шчырасцю,

      Ні вярбовым дубцом.

      Не жыццём мы ўсе стомлены,

      Не сяўбой, не жнівом —

      Дух наш дзікасцю зломлены,

      Так жылі і жывём.

      Пэўна, так і звякуем мы

      З поўным мехам правін.

      Бачыць Бог, што бракуе ўсім

      Спавядальных хвілін.

      Апраўданне: «Мы вольныя…

      Суд жа будзе пасля…»

      Так істотай жывёльнаю

      Можна стаць спакваля.

      Вальналюбства аматары,

      Падпявалы хлусні…

      Адчуваю, што ў аўтара

      Паляцяць камяні.

      «О, колькі ў душах чалавечых плесні! …»

      О, колькі ў душах чалавечых плесні! —

      Нібыта на дрывотнях паміж дроў

      Пасля зімы завейнай напрадвесні,

      Як снег вадою талай збег з двароў.

      О, колькі ў людзях нарасло каросты

      Нахабства, хамства, зайздрасці, хлусні! —

      Яе, на жаль, не менее з узростам,

      А больш і больш у кожным новым дні.

      О, колькі ў словах чалавечых дзёгця! —

      Абмазаць, зганьбіць з галавы да пят

      Хто пад руку трапляе, хоць кагосьці, —

      Паўсюль палюе ўсемагутны мат.

      О, колькі ўсюды варажнечы, злосці! —

      Да бойкі, мардабою – толькі крок.

      Як слова праўды

Скачать книгу