LITMIR.BIZ

Скачать книгу

ўзингиз қандай фикр берасиз, ота? – жим ўтирган Сайфиддин сўради. – Нима қилсак, сих ҳам куймайди, кабоб ҳам. Рости, мениям аҳволим яхши эмас.

      – Ҳа демай, пенса оламан. Шундайлигича ишлатинглар.

      – Ие, ота, пенсайиз бизани боқиб турибди-ку! – Фазлиддин ниманидир бой беришни истамагандай отасини огоҳлантирган бўлди. Аммо бу гапи ўзига эриш туюлдими, шогирдидан келган пулни эсладими, фикрини дарҳол ўзгартирди. – Хай, бирор чора топилар…

      – Замонга қараб иш тутинглар, – деди Одил бобо. – Ўзларингни қийнаб, танг аҳволга тушманглар. Имконларинг бўлса, пенсамга бир нима қўшинглару битта тузукроқ буюм олинглар.

      – Шунча акалару опалар бўлатуриб, биттагина нарса билан боришга уялади киши, – деди яна Ҳабиба бўш келмай. – Жа ўлар жойда эмасмиз. Ҳали кўп ишлатганим йўқ, тикиш машинамни шулар ёнига қўшаман. Бу ёқда Баҳри ҳам қараб турмас…

      – Албатта, албатта, – Баҳриддин опасини маъқуллади. У олий ўқув юртида дарс берар, дотсентлик унвони бор, шу билан бирга савдо-сотиққа асосланган фирма ҳам очган эди. Бунинг устига у анча феъли кенг, сахий, яқинларидан ҳеч нимани аямасди. Опаси шуни ҳисобга олиб, уни “кураш”га тортганини аниқ ҳис этди. – Уялмаслик йўлини излаб топармиз.

      – Баракалла, бачам, кўўп оғирликлар санга тушопти-да.

      – Ишим юришиб қолса, сизларни қийин аҳволда қолдирмийман, ота. Нафақайизни ярмини, ҳозирча, ўзизда қолдириб туринг. Заҳри акам эса, аниқки, ҳазиллашаёптилар, биламан, иш бошласак, қараб ўтирмайдилар.

      – Йўқ, мени сираям иложим йўқ. Сизлар имкон борича қилаверинглар, бойисам, кейин ҳиссасини чиқарарман.

      – Мен битта гилам қўшаман, – деди секингина, гўё ваҳима қилмай Ҳусниддин. – Хўш, энди қачон боришимизни белгилайлик. Дам олиш кунлари бўлгани тузук.

      – Бир ойдан кейин, худди шу куни, – деди Баҳриддин ўйлаб туриб. – Катта акам билан ўзим гаплашаман. Ҳилоланиям хабардор қилиб қўйиш зарур.

      – Эртагаёқ унга айтаман, – деди Роҳила мўлжал кутганидан зиёд чиққанидан қувониб. – Лекин юки оғирлашмасдан аввал бўлгани маъқул-да.

      – А? Ҳилола иккиқатми? – Одил бобо беихтиёр кўзлари ёшланиб, қувончли овозда сўради.

      – Ҳа, бешинчи ойга кетобди, – дея Ҳабиба жавоб қайтарди. – Суюнчи беринг, ота, ҳамма фарзандлариздан навералар бор.

      – Севинчини туққанида оласан, бачам. Хай, унда “Кўрди”ни кечиктириб бўлмасакан.

      – Кечиктирмаймиз, ота, – деди Баҳриддин, сўнг Роҳилага юзланди. – Опа, сиз Ҳилола билан гаплашинг, унга қайси вақт қулай бўлса, боришга ҳаракат қиламиз. Бир ойни кутиб ўтирмасмиз балки.

      – Айланай сандан, укажон, ишларинг юришиб кетсин! – Роҳила укасини қучиб, иккала юзидан ўпди. – Эртага гаплашиб, сизларга хабар бераман…

      Аммо “гаплашув” дилларни алғов-далғов қилди: Роҳила ер комига бир қарич чўккандай ҳис этди ўзини.

      “Вой мен ўлай! – дерди у нуқул ўзига ўзи. – Шу ишга бош қўшган ишламас бошдан айрилай…”

      Опа-сингилнинг суҳбатини, Роҳилани ер қаърига “чўктирган” зил гаплашувни кейинроққа қолдирамизу яна Ҳилоланинг самога йўллаган сасларини тинглаймиз.

Скачать книгу