LITMIR.BIZ

      Bobojonim, bobojon,

      Sizni yaxshi ko‘raman.

      Oldingizda doim men

      Odob saqlab turaman.

      Chaqirsangiz, labbay deb,

      Qarshingizga yelaman.

      Shirin konfetlar berib,

      Erkalaysiz, bilaman.

      Buyursangiz biron ish,

      Men yalqovlik qilmayman.

      Og‘rir boshim yoki tish,

      Deb bahona qilmayman.

      – Oyi,– dedi Oyposhsha,

      Ushladim, mana, pashsha,

      Shundan fil yasab bering,

      Qilay men bir tomosha.

      – Sendan aylanay o‘zim,

      Bu mumkin emas, qizim,

      Buni eplolmas odam,

      Bu – onalik chin so‘zim.

      – Xo‘sh, unda nega har dam,

      Tushunmayman sira ham,

      Pashshadan fil yasaydi,

      Deydilar sizni dadam.

      Buvijonim har doim

      Boqib menga muloyim,

      Ohista sochim silab,

      Derlar meni erkalab:

      – Sen asal-novvot, qizim,

      Ko‘nglimga quvvat qizim.

      Osmondagi yulduzim,

      Oppoq, yorug‘ kunduzim.

      Bog‘imda gul-g‘unchamsan,

      Mening shirmoy kulchamsan.

      Rostmi, deb buvim so‘zi,

      Oldimga qo‘yib ko‘zgu.

      Uzoq boqib turdim men,

      U yoq, bu yoq yurdim men.

      Undan uzmay ko‘zimni,

      Kuzatdim men o‘zimni.

      Buvim sanab, birma-bir

      Aytganin topmay axir,

      O‘pkalab men oynadan,

      Chiqib ketdim xonadan.

      Qafasdagi maymunga

      Yaqinroq borib Davron,

      Tikilib turar unga,

      Bo‘lganicha lol-hayron.

      Der: Boshdan-oyoq o‘zin

      Bo‘yabdi qizil rangga.

      Zo‘rg‘a ilg‘aysiz ko‘zin,

      G‘alati-ya, qarang-a…

      Oyisi deydi mayin:

      – Boshqa maymun do‘stini

      Qo‘rqitay, deb atayin

      Bo‘yagan-da o‘zini.

      O‘yga cho‘mdi Davronjon,

      Der: Tushundim so‘zingiz,

      Qo‘rqitay deb dadamni

      Bo‘yarkansiz yuzingiz.

      – Bolam, gaplarimga quloq os,

      Odobsizlik qilmasang buncha.

      Astagina menga aytsang bas,

      Tiling bor-ku!

      Qo‘ling cho‘zguncha.

      – Oyi, aslo emasman tixir,

      Uzatishga majburman qo‘lim.

      Vazadagi mevaga axir,

      Nima qilay, yetmasa tilim?

      Yoshlik – bu misli bahor,

      Atrofda gul, ranggo-rang.

      Quvonchdan dillar yayrar,

      Jo‘r bo‘lib qo‘shiq, ohang.

      Bu davradan zavq olib,

      Qalblar toshar sururdan.

      Do‘stlik doimo g‘olib,

      Ko‘ksimiz to‘lar g‘ururdan.

      Baroqvoy bolasiga

      Qilarkan pand-nasihat.

      It degan balosidan

      Uzoq yurgin, der faqat.

      Uning bizlardan boshqa

      Qiladigan ishi yo‘q.

      Doim balodir boshga,

      Hayt, deydigan kishi yo‘q.

      Rostini aytsam, bolam,

      It emas, xira pashsha.

      Itlar qavmi shu mudom,

      Ishi «quv-qoch» hamisha.

      To‘g‘risi, aynir ko‘nglim,

      Gar eshitsam otini.

      Uzun bo‘lsaydi qo‘lim,

      Quritardim zotini.

      Nomimdir ayyor tulki,

      Mug‘ombirligim shulki,

      Asrash uchun jonimni,

      To‘q tutmayman qornimni.

      Bilaman, hayvon borki,

      Bir-biridan ko‘p farqi.

      Biri ojiz, biri zo‘r,

      Biri to‘q, biri bazo‘r

      Kun ko‘rar, bunga sabab –

      Yurmas holiga qarab.

      Ko‘rsa shudgorda quyruq,

      Nafs berar unga buyruq.

      Deyman, bo‘l o‘zdan hazir,

      Ammo gap qilmas ta’sir.

      O‘rmon, to‘qay sultoni

      Sherning uzundir qo‘li,

      Aytsam gapning dangalin,