LITMIR.BIZ

Скачать книгу

толькі незадаволена насупіліся, але прамаўчалі.

      – Ну што ж, глядзіце, – працягнуў хлопец. – Нездарма ж пра такое кажуць у народзе: «Чыя хата з краю, тая першая згарае».

      – Гэта вы пра што?

      – Ды гэта не мы, гэта ў народзе так кажуць.

      – Ну, досыць, наслухаліся мы ўжо вас, – раззлаваўся галоўны. – Кажыце лепш, з якой мэтай вы тут і што вам трэба?

      – Ды асабліва нічога. Мы так, праходам.

      – Дык і праходзьце, калі так!

      – То мы пайшлі?

      – Так, так, бывайце! Ходзяць тут розныя, розуму вучаць.

      І хлопец з Міланай і Вужам, моўчкі пра сябе ўсміхнуўшыся, крануліся далей, праходзячы паміж невялічкіх, але ж такіх шкодных злыдняў. Але толькі яны прайшлі некалькі крокаў, як ізноў пачулі ў спіны голас таго злыдня:

      – Э-эй! Разагналіся! Пачакайце! Зусім задурылі галаву сваімі павучаннямі, – апамятаўся ён, узгадаўшы пра свае абавязкі.

      – Што такое?

      – Яны яшчэ пытаюцца! Забілі мне галаву сваімі разважаннямі і пайшлі задаволеныя. Я ж адразу сказаў, што наш службовы абавязак – не прапускаць нікога незнаёмага.

      – А якія ж мы незнаёмыя? Мы вас ужо сем гадоў як ведаем, а вы – нас.

      Хлопец нібыта здзекаваўся з іх, выпрабоўваючы цярпенне.

      – Так, усё! Кажу, хопіць мне дурыць галаву. Тут ніхто не пройдзе, я вас папярэдзіў.

      У пацвярджэнне сур’ёзнасці сваіх намераў дастаў і зноў накіраваў у іх бок сваю шаблю. Усе астатнія, як па камандзе, зрабілі тое ж самае.

      – Ну што ж, добра, – паспрабаваў Янка не выявіць свайго спалоху. – Тады проста пакажыце нам іншы шлях, як можна яшчэ абысці гэтыя землі, на тым і разыдземся.

      – Ага, зараз, разбегся я. Знайшла дурня, – падступна засмяяўся ён, у чым астатнія злыдні яго падтрымалі.

      Трэба адзначыць, што галасы ў іх былі і без таго не самыя прыемныя. А іх вісклівы смех і наагул рэзаў вушы. Янка з Міланай непрыемна паморшчыліся, падціснуўшы галовы ў плечы.

      – Здаецца мне, што будзе правільней адвесці вас да каралеўскай варты. Яна хутка разбярэцца з такімі разумнікамі.

      Прызнацца, гэтыя словы крыху напалохалі Мілану. Але толькі не яе брата, які не разгубіўся.

      – Не, вы нас усё ж такі не толькі адпусціце, а яшчэ і праведзяце бяспечнай дарогаю, – прамовіў, не паддаючыся на іх пагрозы, хлопец. – Ды такой, каб нам не сустрэць больш ніводнага каралеўскага патруля.

      – Ха, гэта яшчэ з якой нагоды?!

      – А з такой! – сур’ёзна сказаў Янка і палез за пазуху. – Зараз я дастану свой прыхаваны мех, і мы з вамі пройдземся да найблізкага балота. Недзе, як я памятаю, было тут адно.

      Як толькі злыдні пра гэты пачулі, тут жа змяніліся ў тварах.

      – Не-не-не, – нават адступілі яны назад. – Не трэба мех, не трэба балота. Мы вас, вядома ж, правядзём. Чаму б не дапамагчы старым знаёмым?

      Адзінае, чаго злыдні баяліся больш за ўсё, – гэта патрапіць у мех і быць кінутымі ў балота.

      – Іншая размова! – задаволена прамовіў Янка, дастаючы руку. – Вядзіце!

      – Добра, добра, – прабурчаў галоўны.

      Ён

Скачать книгу