Көмеш дага / Серебряная подкова - Джавад Тарджеманов

Скачать книгу

аркылы таң яктысы бик аз төшә.

      – Икешәрләп тезелергә! – дип, дежурный чәрелдәвек тавыш белән команда бирде һәм куркынган күзләрен керүче надзирательгә төбәде.

      Малайлар тезелделәр. Бераз җылынып алу максаты белән, надзиратель күрмәгәндә төрткәләштеләр дә…

      – Алып бар! – диде надзиратель, кулын селкеп.

      Малайлар дежурный артыннан юыну бүлмәсенә атладылар. Анда барып җитү белән көрәш китте, чөнки юынгычлар икәү генә, сабын кисәге бер булып – һәркем тизрәк юынырга тели иде.

      Озын буйлы, киң җилкәле бер гимназист Миша Рыбушкинны этеп җибәрде.

      – Читкәрәк кит, Смолиннан соң мин юынам, – диде ул.

      – Ни өчен син? – диде Миша, кызып китеп. – Смолин, бирмә шуңа сабынны!..

      – Син – син бит, ә мин – мин! – диде озын малай, шаркылдап көлә-көлә.

      – Кара, нинди белдекле булган! – диде Коля моңа каршы һәм, йодрыкларын йомарлап, дусты белән янәшә басты.

      Смолин да нәкъ теге озын малай кебек оятсыз җан булып чыкты. Ул, башкалар турында уйламыйча, тирә-якка су чәчрәтеп юына бирде. Юынып беткәч, сабын кисәген югары күтәрде:

      – Кемгә бирим? Смолинны кем сыйлар?!

      Сигез яшьтәгеләр белән бер класста сакаллы сабыйлар да укыганга, малайлар арасындагы бәхәсне һәрвакыт диярлек көч хәл итә иде. Ләкин бүген мондый гаделсезлеккә озак түзеп тормадылар. Кемдер:

      – Сабынны бир! Юкса надзирательгә әйтәбез! – дип кычкырды.

      Смолинның ачуы килде:

      – Кесәгез тулы күчтәнәч, миңа бирергә кызганасыз… Туктагыз әле, мин сезне! – дип янады ул һәм, кечкенәләр арасыннан үзенә корбан табуына сөенеп: – Әй, Панкратов Гаврило! Мә сабынны! – диде.

      Зур башлы ямьсез генә бер малай, кыюсыз гына атлап, аның янына килде.

      – Ал, ал, – диде Смолин. – Кичә сиңа әниең кабартма китерде. Миңа да бирерсең…

      Панкратов нәрсәдер әйтергә теләгән иде, ләкин дәшмәде: кызарып, кулын гына селтәде. Сатулашу әле дәвам иткән булыр иде, надзиратель кереп туктатты. Ул кергәч, сабын кулдан-кулга тиз йөри башлады.

      Малайлар, икешәрләп тезелеп, ашау-эчү бүлмәсенә киттеләр. Өстәл өсләрендә, пар бөркеп, кайнаган сөт һәм берәр кисәк бодай ипие тора. Ләкин, ашарга тотынганчы, дога укыганны тыңларга кирәк иде әле.

      «Һәркемнең күзе, Ходаем, сиңа юнәлгән, ошбу сәгатьтә син аларга ризык иңдерәсең…» – дип, дежурный кычкырып укый һәм, алдындагы кружкага күз салып, авыз суларын йотып куя.

      Дога тыңлаганнан соң, эскәмияләргә тезелеп утырдылар. Берәүләре кесәләреннән тәмле-тәмле ризыклар чыгарып ашый башлады. Төрле яктан тавышлар ишетелде:

      – Княжевич, бер клиндер төртсәң, мин сиңа мәсьәләңне чишеп бирәм.

      – Сенька, мин сине сыйладыммы – сыйладым. Хәзер синең чират.

      – Әйдә, сөтне ипигә алмашабыз!

      Смолин теләнми, надзирательнең башы аска иелеп, күзләре йомыла башлаганны көтеп утыра, аннан соң кулын Панкратов ягына сузып, зур осталык белән аның алдындагы кызарып пешкән кабартманы ала да авызына дыңгычлап тутыра.

      Коля сикереп тормакчы булган иде, Миша аны

Скачать книгу