LITMIR.BIZ

Скачать книгу

przesłuchiwałem, stwierdził, że Flint City to tak naprawdę mała mieścina. Nie wiem, czy podpisałbym się pod tym, ale West Side to rzeczywiście dość zżyta społeczność, a pan Maitland jest powszechnie znany. Terry, kobieta, która widziała cię pod Gerald’s, jest twoją sąsiadką, a dziewczynka, która zobaczyła cię, kiedy wyszedłeś z zarośli w Figgis Park, doskonale cię zna nie tylko dlatego, że mieszka niedaleko ciebie, ale i z uwagi na to, że kiedyś przyprowadziłeś jej zaginionego psa.

      – June Morris? – Terry patrzył na Ralpha ze szczerym niedowierzaniem. – Junie?

      – Są jeszcze inni – powiedział Samuels. – Wielu.

      – Willow? – Terry mówił zduszonym głosem, jakby dostał cios pięścią. – Ona też?

      – Wielu – powtórzył Samuels.

      – Każdy z nich cię rozpoznał, wskazał twoje zdjęcie w zestawie sześciu fotografii – powiedział Ralph. – Bez wahania.

      – Czy fotografia mojego klienta przedstawiała go w bejsbolówce drużyny Golden Dragons i koszulce z wielkim C? – spytał Howie. – A może przypadkiem stukał w nią palec przesłuchującego?

      – Wiesz, że nie robimy takich rzeczy – obruszył się Ralph. – Przynajmniej mam nadzieję, że wiesz.

      – To jakiś koszmar – stwierdził Terry.

      Samuels uśmiechnął się ze współczuciem.

      – Rozumiem, co czujesz. Możemy go przerwać. Wystarczy, że powiesz nam, dlaczego to zrobiłeś.

      Jakby na tym bożym świecie istniał jakikolwiek powód, który mógłby pojąć normalny człowiek, pomyślał Ralph.

      – To mogłoby zmienić twoją sytuację. – Samuels już niemal kusił. – Radzę się zdecydować, zanim dostaniemy wyniki badań DNA. Próbek mamy sporo i kiedy okażą się zgodne z wymazami z twoich policzków… − Lekko rozłożył ręce.

      – Powiedz nam – dodał Ralph. – Nie wiem, czy to była chwilowa niepoczytalność, działanie w stanie fugi dysocjacyjnej, popęd seksualny czy coś innego, po prostu nam powiedz i tyle. – Słyszał, jak jego głos się podnosi, i pomyślał, że może powinien trochę się pohamować, ale uznał, że do licha z tym. – Bądź mężczyzną i zacznij mówić!

      – Nic nie rozumiem – mruknął Terry, bardziej do siebie niż do mężczyzn po drugiej stronie stołu. – We wtorek nawet nie było mnie w mieście.

      – Gdzie więc byłeś? – spytał Samuels. – Wal śmiało. Uwielbiam dobre historie. W liceum przeczytałem prawie wszystko Agathy Christie.

      Terry odwrócił się i podniósł wzrok na Golda, który skinął głową. Ralph miał jednak wrażenie, że Howie wygląda na zaniepokojonego. Informacje o grupie krwi i odciskach palców mocno nim wstrząsnęły, te o świadkach jeszcze mocniej. Jednak chyba najbardziej poruszyło go to, że wśród świadków była mała Junie Morris, której zaginionego psiaka przyprowadził stary dobry trener T.

      – Byłem w Cap City. Wyjechałem we wtorek o dziesiątej rano, wróciłem w środę późno wieczorem. No, około wpół do dziesiątej, to późno jak na mnie.

      – Domyślam się, że nikt ci nie towarzyszył – powiedział Samuels. – Wyjechałeś sam, żeby zebrać myśli, prawda? Przygotować się psychicznie na ważny mecz?

      – Ja…

      – Pojechałeś swoim samochodem czy białym vanem? Swoją drogą gdzie przechowywałeś tego vana? I jak to się stało, że w ogóle ukradłeś wóz z nowojorską rejestracją? Mam pewną teorię na ten temat, ale chciałbym, żebyś potwierdził albo zaprzeczył…

      – Wysłucha mnie pan czy nie? – przerwał mu Terry. Nie do wiary, ale znów się uśmiechał. – Może boi się pan to usłyszeć. I chyba słusznie, bo siedzi pan po pas w gównie, panie Samuels, i zapada się coraz głębiej.

      – Tak uważasz? To dlaczego z nas dwóch to ja po zakończeniu przesłuchania będę mógł stąd wyjść i wrócić do domu?

      – Uspokój się – powiedział cicho Ralph.

      Samuels odwrócił się do niego, kogut na jego głowie się zakołysał. Tym razem Ralph nie widział w tym nic komicznego.

      – Proszę mi nie mówić, żebym się uspokoił, detektywie. Siedzimy tu z człowiekiem, który zgwałcił dziecko gałęzią, a potem rozszarpał mu gardło jak… jak pierdolony kanibal!

      Gold spojrzał prosto w kamerę w kącie i przemówił takim tonem, jakby zwracał się do przyszłego sędziego i ławy przysięgłych:

      – Proszę się nie zachowywać jak rozkapryszone dziecko, panie prokuratorze, bo zaraz zakończę to przesłuchanie.

      – Nie byłem sam – odezwał się Terry. – I nie wiem nic o białym vanie. Pojechałem z Everettem Roundhillem, Billym Quade’em i Debbie Grant. Innymi słowy: z całą kadrą anglistów z liceum we Flint. Mój expedition był u mechanika, bo padła klimatyzacja, więc zabraliśmy się samochodem Eva. Jest szefem anglistów i ma bmw. Miejsca pod dostatkiem. Wyjechaliśmy spod szkoły o dziesiątej.

      Samuels w pierwszej chwili wydawał się zbyt zbity z tropu, żeby zadać oczywiste pytanie, więc Ralph go wyręczył.

      – Co takiego było w Cap City, że czworo anglistów postanowiło się tam wybrać w środku letnich wakacji?

      – Harlan Coben – odparł Terry.

      – Kto to jest Harlan Coben? – spytał Bill Samuels. Jego zainteresowanie kryminałami najwyraźniej zatrzymało się na Agacie Christie.

      Ralph znał odpowiedź; nie był wielkim miłośnikiem literatury, ale jego żona owszem.

      – Ten autor kryminałów?

      – Ten autor kryminałów – przytaknął Terry. – Słuchajcie, jest taka grupa zapaleńców, którzy nazwali siebie Międzystanowym Kołem Nauczycieli Angielskiego i co roku latem organizują trzydniową konferencję. Tylko wtedy mogą się spotkać w pełnym gronie. Są seminaria, dyskusje panelowe i tak dalej. Konferencja co roku odbywa się w innym mieście. W tym roku przypadła kolej na Cap City. Tyle że nauczyciele angielskiego to też zwyczajni ludzie, nawet latem trudno wszystkich zebrać, bo mają na głowie wiele spraw: remonty, malowanie, wszystko, czego nie można było załatwić w trakcie roku szkolnego, wyjazdy rodzinne, różne letnie zajęcia. Mnie, na przykład, zaprzątają rozgrywki juniorskie i liga miejska. Dlatego żeby przyciągnąć jak najwięcej ludzi, Międzystanowe Koło Nauczycieli Angielskiego zawsze stara się zaprosić kogoś znanego, by wygłosił odczyt drugiego dnia konferencji. Wtedy zjeżdża się większość uczestników.

      – A w tym przypadku to było w ostatni wtorek? – spytał Ralph.

      – Otóż to. Tegoroczna konferencja trwała w Sheratonie od dziewiątego lipca, czyli poniedziałku, do jedenastego, czyli środy. Pięć lat nie byłem na żadnym z tych zlotów, ale kiedy Ev powiedział mi, że zaproszonym mówcą będzie Harlan Coben i że reszta anglistów jedzie, uzgodniłem z Gavinem Frickiem i tatą Baibira Patela, że poprowadzą treningi we wtorek i środę. Zrobiłem to z ciężkim sercem, bo zbliżał się półfinał, ale wiedziałem, że na treningi w czwartek i piątek wrócę, a nie chciałem przegapić spotkania z Cobenem. Przeczytałem wszystkie jego książki. Świetnie prowadzi fabułę i ma poczucie humoru. Poza tym tegoroczna konferencja poświęcona była nauczaniu literatury popularnej dla dorosłych w klasach od siódmej do dwunastej, a to od lat drażliwy temat, zwłaszcza w tej części kraju.

      – Daruj sobie wstęp – rzucił Samuels. – Do rzeczy.

      – Dobrze. Pojechaliśmy tam. Byliśmy na lunchu bankietowym, byliśmy na odczycie Cobena, byliśmy na dyskusji panelowej o ósmej wieczorem, zostaliśmy na noc. Ev i Debbie mieli pokoje jednoosobowe, ja wynająłem

Скачать книгу